Zalążki, 1967 r.

"Nie istnieje jedyny formalny klucz, który pozwoliłby wytłumaczyć malarstwo Stanisława Fijałkowskiego. Wydaje nam się czasem, iż pewne jego obrazy odwołują się do jakiegoś modelu istniejącego wcześniej. Tak oto kompozycja powstała z powtarzających się kręgów może dać nam złudzenie pewnej abstrakcji. Złudzenie to trwa aż do momentu, w którym jeden z elementów obrazu nie zachowuje się w sposób nieprzewidywalny, łamiąc porządek, który mu przypisaliśmy. Jeden z kręgów się odłącza, rozszerza się lub gubi i to zjawisko nie może być wyjaśnione w kategoriach formalnych. Tym samym charakter tych mikroelementów [maleńkich kręgów i kwadratów] nie będzie nigdy precyzyjny z formalnego punktu widzenia. Czasem wydają się nam one regularne i skończone - czasem zamazane z dziecięcą nieporadnością. Powtarzanie tych elementów mogłoby nam sugerować swego rodzaju alfabet. Jednakże mając na uwadze ich nieokreśloną formę, alfabet ten miałby znaczenie dwuznaczne. Jeśli założymy, że język plastyczny Fijałkowskiego nie jest językiem "samym dla siebie", przeciwstawimy się terminom takim, jak symbol, znak, ślad, etc. Określenia te mają z pewnością swoje miejsce w tym zjawisku, ale żaden z nich nie wystarczy, by je wyjaśnić w sposób zadowalający. Obraz Fijałkowskiego może być jednocześnie figurą, znakiem, symbolem, śladem, może być sumą znaków o różnym porządku Żadne określenie, żadna interpretacja nie będzie w stanie pretendować, wobec tego malarstwa, do wartości o porządku nadrzędnym: będzie się odnosić jedynie do jednej z warstw tej twórczości. Na dodatek, wszystkie te metody rozszyfrowania odnoszą się raczej do momentu, który wyprzedza istnienie obrazu. Sam obraz staje się metodą - metodą osiągnięcia stanu, w którym wszystkie te elementy przyczynowe realizują się w sposób jednoznaczny. Tam tkwi metoda apodyktyczna, gdyż wyklucza ona wszelki inny sposób dotarcia do tego stanu. Udałoż mi się wyjaśnić, dlaczego język konceptualny czy opisowy tylko w przybliżeniu oddaje sens tego malarstwa"
Hanna Ptaszkowska, wstęp w katalogu: Fijałkowski, Galeria Lambert, Paris 1965