XII.58, 1958

Stanisław Fijałkowski (ur. 1922)
Studiował w PWSSP w Łodzi w pracowniach Strzemińskiego i Wegnera. Od 1947 roku wykładowca, a następnie profesor macierzystej uczelni. Należy do Europejskiej Akademii Nauk i Sztuk w Salzburgu oraz Belgijskiej Królewskiej Akademii Nauki, Literatury i Sztuk Pięknych z siedzibą w Brukseli. Reprezentował Polskę na Biennale w São Paulo (1969) i w Wenecji (1972). W roku 1977 wyróżniono go Nagrodą im. Cypriana Kamila Norwida, a w 1989 uhonorowany został prestiżową Nagrodą im. Jana Cybisa. W roku 2003 w Muzeum Narodowym w Poznaniu, Muzeum Narodowym we Wrocławiu i Narodowej Galerii Sztuki "Zachęta" w Warszawie odbyły się retrospektywiczne wystawy twórczości Fijałkowskiego z okazji przypadającej wówczas 80. rocznicy urodzin artysty. Prace Stanisława Fijałkowskiego prezentowano na ponad 500 wystawach krajowych i zagranicznych. Znajdują się w licznych zbiorach prywatnych i publicznych w Polsce i zagranicą, m. in. w Galerii Trietiakowskiej w Moskwie, w Muzeum imienia Puszkina w Moskwie, Museum of Modern Art w Nowym Jorku, w McGrew-Hill Collection w Nowym Jorku, Tate Gallery w Londynie, w Gabinecie Rycin w Zagrzebiu, w Graphische Sammlung Albertina w Wiedniu, w muze-ach w: Bochum, Carpi, Dreźnie, Erlangen, Hamburgu, Hanoverze, Lubece, Lugano, Marburgu, Oldenburgu, Pradze, Skopje, Winterthur.

"W XX wieku, życie tak się skomplikowało, że artyści powinni być świadomi procesów, jakie w nim zachodzą. Za bardzo istotne uważam moje przekonanie, ze sztuka powinna angażować się w etyczną stronę naszego życia, przyczyniać się do zwiększania napięcia moralnego. Bez tego uprawianie sztuki jest zwykłym karierowiczostwem, a nie powołaniem".

"Malowanie jest formą dochodzenia do odpowiedzi na pytania dotyczące prawdy o życiu. Jest to język, w którym formułujemy i nadajemy sens naszej działalności jako ludzi".

"Symbole są sposobem uruchomienia w naszej nieświadomości archetypów, czyli treści stanowiących strukturalną tkankę naszego życia duchowego".
Stanisław Fijałkowski