Bez tytułu, 1958 r.

"Zwykle mamy w pamięci koło barw, w którym błękit, czerwień i żółć tworzą trójkąt barw podstawowych. Koło barw nie ma bezpośredniego odniesienia do obrazu, lecz jest figurą ich abstrakcyjnej dynamiki i przypomina nam łuk tęczy, a nie obraz. Na określonej powierzchni powieszonego płótna, zapowiadającego obraz, czyste barwy sytuują się na linii horyzontu i przeciwstawiają się pionowej osi łączącej górę z dołem, niebo z ziemią, biel z czernią. Wszystkie inne barwy mieszczą się w kwadracie będącym zbiorem poziomych i pionowych osi obrazu różnie położonych w stosunku do prawdziwie czerwonego środka obrazu. Na czterech bokach obrazu są więc: u góry biel, u dołu czerń, z lewej błękit, z prawej żółć w różnym stopniu ich rozbielenia albo przyciemnienia. Żeby pomieścić wszystkie kolory, koło barw jest tradycyjnie rozwijane w bryłę barw - ten kwadrat barw nie potrzebuje takiego uzupełnienia. Przedstawia on wewnętrzne zabarwienie każdego punktu znajdującego się na powierzchni obrazu-płótna. (...) Opisując kwadrat barw, nie uwzględniliśmy zieleni znajdującej się dokładnie, jak czerwień, pomiędzy błękitem i żółcią. Wszystko, co powiedzieliśmy o czerwieni, odnosi się do zieleni leżącej także na środku horyzontu. Kwadrat barw w miarę zbliżania się do środka obrazu ukazuje coraz wyraźniej drgania pomiędzy czerwienią i zielenią, czerwono-zielone bicie serca obrazu, pulsowanie horyzontu. No obrazie współistnieją zatem dwa kwadraty barw - czerwony i zielony - które na zmianę, lub jednocześnie, są przez nas postrzegane jako odmienne możliwości formowania napięć i budowania znaczeń. Powstający obraz nie jest nigdy jednoznacznie płaski, lecz migotliwy i nieskończenie zagadkowy pod obydwoma aspektami".
Stanisław Fijałkowski, fragment notatek z kwietnia i maja 2006 roku, za: Zbigniew Taranienko, Alchemia obrazu. Rozmowy ze Stanisławem Fijałkowskim, Warszawa 2012, s. 196-197

Studia odbył w latach 1946-1951 w łódzkiej PWSSP. W początkowym okresie twórczości nawiązywał do doświadczeń impresjonizmu, w końcu lat 50. przeżył fascynację informelem. Przemiany, jakie zachodzą w jego malarstwie, skupiają się głównie na stopniowym odchodzeniu od formy wprost, zbyt dosłownej. Tworzył prace, które wykorzystują sugestie "przedmiotowe" i odnoszą się np. do ikonografii chrześcijańskiej, cykle kompozycji abstrakcyjnych (np. "Wąwozy", "Wariacje na temat liczby cztery", "Studia talmudyczne") czy sięgających do własnych przeżyć autora ("Autostrady"). Artysta reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo (1969) i na Biennale w Wenecji (1972). W roku 1977 wyróżniono go Nagrodą Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, a w 1990 roku uhonorowany został prestiżową Nagrodą im. Jana Cybisa.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.