21 III 2001, 2001 r.

W początkowym okresie twórczości Fijałkowski nawiązywał do doświadczeń impresjonizmu, w końcu lat 50. przeżył fascynację informelem. Lata 60. to początek świadomego kształtowania drogi twórczej artysty, spotęgowany lekturą rozprawy Wassilego Kandinskiego. Fijałkowski świadomie upraszcza formę, sprowadza ją do gry symboli, znaków. Interpretację, niczym logiczną zagadkę, pozostawia odbiorcy swoich prac. Odwołuje się do wrażliwości i wyobraźni, związków intelektualnych między obrazem a odbiorcą. Tworzył prace, które wykorzystywały sugestie "przedmiotowe" i odnosiły się np. do ikonografii chrześcijańskiej, cykle kompozycji abstrakcyjnych (m.in. "Wąwozy", "Wariacje na temat liczby cztery", "Studia talmudyczne") czy sięgały do własnych przeżyć autora ("Autostrady").
Zgodnie z podstawową zasadą, którą kierował się artysta, większość prac charakteryzuje się gładkim, jednolitym tłem, oszczędną formą, ubogą paletą barw. Powstała w ten sposób najczęściej otwarta i harmonijna kompozycja daje pole do spokojnej interpretacji łączącej pierwiastki emocjonalne z intelektualnymi. We wszystkich pracach, do których Fijałkowski wprowadzał kolor, stanowił on świadomą dominantę kolorystyczną powodującą wrażenie ruchu, wklęsłości lub wypukłości na pracy. Mimo użycia prostych form jego dzieła charakteryzuje ekspresja tworzona za pomocą użycia diagonalnych linii. Artysta często używa form geometrycznych, opracowując ich krawędzie umownie, wypełnia je subtelnym kolorem. Prace wydają się malowane alla prima, pod wpływem chwili, impulsu.
W prezentowanej pracy białe, jednolite tło stanowi kolorystyczną dominantę obrazu. Wrażenia tego nie burzą dwie lekko falujące, masywne czarne linie płynące poziomo wzdłuż górnej i dolnej krawędzi obrazu. Obie umiejscowione na płaszczyźnie płótna pod lekkim kątem, przemykają niemalże niezauważone. Kontrast pomiędzy bielą a czernią nadaje pracy dynamizm. Mimo to obraz w ogólnym odbiorze jest spójny i harmonijny.
Prezentowany obraz - tak charakterystyczny dla twórczości Fijałkowskiego - za pomocą sprowadzonych do najuboższej formy symboli opisuje świat rzeczywisty i duchowy. Tytułem, jak w zdecydowanej większości prac artysty, jest jedynie data - w tym przypadku: "21 III 2001".


Studia odbył w latach 1946-51 w łódzkiej PWSSP. W początkowym okresie twórczości nawiązywał do doświadczeń impresjonizmu, w końcu lat 50. przeżył fascynację informelem. Przemiany, jakie zachodzą w jego malarstwie, skupiają się głównie na stopniowym odchodzeniu od formy wprost, zbyt dosłownej. Tworzył prace, które wykorzystują sugestie "przedmiotowe" i odnoszą się np. do ikonografii chrześcijańskiej, cykle kompozycji abstrakcyjnych (np. "Wąwozy", "Wariacje na temat liczby cztery", "Studia talmudyczne") czy sięgających do własnych przeżyć autora ("Autostrady"). Artysta reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo (1969) i na Biennale w Wenecji (1972). W roku 1977 wyróżniono go Nagrodą Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida, a w 1990 uhonorowany został prestiżową Nagrodą im. Jana Cybisa.