Orzeł, 1947

Stanisław Bagieński uczył się początkowo pod kierunkiem swego ojca Feliksa, następnie w warszawskiej Klasie Rysunkowej, którą ukończył pod kierunkiem W. Gersona. W czasie nauki korzystał parokrotnie z okolicznościowych stypendiów Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Dzięki stypendium Zachęty kontynuował dalsze studia w latach 1901-1903 w Monachium i Paryżu. Od około 1900 roku brał niemal rokrocznie udział w wystawach Zachęty, gdzie w 1922 i 1929 roku miał wystawy zbiorowe, a w 1939 roku pokazał kolekcję prac. Należał do stowarzyszenia artystów malarzy Pro Arte. Od 1927 roku był profesorem w Szkole Sztuk Pięknych imienia W. Gersona w Warszawie.
Bagieński malował sceny rodzajowe, motywy staromiejskie, a przede wszystkim obrazy o tematyce batalistycznej, gloryfikujące żołnierza polskiego. Najczęściej malował epizody wojenne z czasów napoleońskich, powstania listopadowego oraz z czasów pierwszej wojny światowej. Jego obrazy odznaczają się poprawnością rysunku i kompozycji, dokładnym studium kostiumologii, prawdopodobieństwem sytuacyjnym. Artysta uprawiał również malarstwo pejzażowe o motywach tatrzańskich i morskich. Obok malarstwa zajmował się ożywioną działalnością ilustratorską, współpracując przez wiele lat przede wszystkim z "Tygodnikiem Ilustrowanym", także z "Biesiadą Literacką" i warszawskim "Światem", zamieszczając ilustracje o tematyce historyczno-wojskowej, rodzajowej oraz rysunki okolicznościowe.