Seria ośmiu prac z cyklu Obszar 142, 1973 r.

Prezentowane prace Ryszarda Winiarskiego zostały zgromadzone w wyjątkowym układzie. To aż osiem autonomicznych kompozycji składających na cykl "Obszary" realizowany przez artystę w roku 1973. To prace z najciekawszego, najpełniejszego i najbardziej bogatego okresu pracy artystycznej twórcy, w którym Winiarski rozwijał unikatowe na skalę światową założenia. Obrazy Winiarskiego to rezultat splecionych ze sobą czynników przypadku i zaprogramowania. Bożena Kowalska, krytyczka sztuki zajmująca się działalnością tego twórcy, tak opisuje jego metodę działania: "Program przewidywał np. dwie alternatywne wielkości kwadratów, na które podzielona ma być powierzchnia płótna, ale o ostatecznym wyborze tej wielkości decydował przypadek, wyzwalany przez rzut monetą lub kostką do gry. Podobnie losowany był narożnik obrazu, od którego miało się rozpocząć wypełnianie kolejnych kwadracików kolorem. Rzut monetą rozstrzygał również, czy losowane pole kwadraciku ma przyjąć barwę czerni czy też pozostać białe". Dopuszczenie do procesu twórczego przypadku określonego poprzez rzut monetą czy kostką do gry wskazuje, że do intencji artysty należało odrzucenie tradycyjnej estetyki, malarskich reguł dotyczących budowy kompozycji, rozwiązań kolorystycznych czy światłocieniowych. Śmiało można stwierdzić, że jego celem było stworzenie bezosobowej sztuki, która nie nosiłaby cech twórczej indywidualności. Prezentowane 'Obszary' są najciekawszą emanacją szczególnego stylu artysty. Dobrosława Horzela pisała o nich następująco: "Najprostsze założenia - losowanie układu punktów białych i czarnych prezentują niewielkie 'Obszary' (50 x 50 cm) (…). Najczęściej używanymi narzędziami losowania były kostka do gry ('Obszar 127', 'Obszar 128'), czy… wprowadzenie tekstu 'Pana Tadeusza' jako zmiennej losowej. ('Obszar 140'). Dla wizualnego efektu ( o który malarz nie chciał się troszczyć, choć estetycznej percepcji malarstwa trudno ustrzec się nawet 'lojalnemu' odbiorcy) większe znaczenie niż sposób losowania miały
dodatkowe założenia programu. Działanie przypadku najlepiej wykryć i obserwować na granicy zdarzeń, dlatego losowane strefy i linie graniczne stały się 'tematem' całej grupy prac (…). Podobnym zabiegiem (stosowanym przez Winiarskiego od roku 1971) było wprowadzenie do obrazu symetrii (…) (Dobrosława Horzela, Ryszard Winiarski. Prace z lat 1973-1974, katalog wystawy w Galerii Polskiego Domu Aukcyjnego Sztuka, Kraków 2002, s. 25-26).

Studiował na Politechnice i w ASP w Warszawie. W 1965 roku powstały pierwsze obrazy z serii "Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych", gdzie użył jako podstawowej jednostki struktury czarny i biały kwadrat, a ich układ wynikał z przypadku. W 1966 otrzymał nagrodę na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach. W latach 1967-77 tworzył scenografie m. in. w Teatrze Polskim w Warszawie. Od 1976 rozpoczął działalność w "Salonach Gry", do których wprowadzał przypadkowych uczestników. Po 1980 powstały formy przestrzenne - tzw. geometria w stanie napięcia. Ważniejsze realizacje przestrzenne to: Goriucken 1976, projekt dla Hamburga z 1980, udział w Kunststrasse Rhon w 1986. Miał ok. 50 wystaw indywidualnych; ważniejsze wystawy zbiorowe to: Biennale w Sao Paulo (1969), Biennale Konstruktywizmu w Norymberdze (1969 i 1971).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.