Przypadek w grze (Chance in Game), 1985 r.

"Już sama nazwa prac wskazuje na sposób myślenia Ryszarda Winiarskiego o sztuce. Jak wielokrotnie podkreślał, jego obrazy stanowić miały rezultat splecionych ze sobą czynników przypadku i zaprogramowania. Bożena Kowalska, krytyk sztuki zajmująca się działalnością tego twórcy opisuje jego metodę działania: 'Program przewidywał np. dwie alternatywne wielkości kwadratów, na które podzielona ma być powierzchnia płótna, ale o ostatecznym wyborze tej wielkości decydował przypadek, wyzwalany przez rzut monetą lub kostką do gry. Podobnie losowany był narożnik obrazu, od którego miało się rozpocząć wypełnianie kolejnych kwadracików kolorem. Rzut monetą rozstrzygał również, czy losowane pole kwadraciku ma przyjąć barwę czerni czy też pozostać białe'.
Dopuszczenie do procesu twórczego przypadku określonego poprzez rzut monetą czy kostką do gry wskazuje, że do intencji artysty należało odrzucenie tradycyjnej estetyki, malarskich reguł dotyczących budowy kompozycji, rozwiązań kolorystycznych czy światłocieniowych. Śmiało można stwierdzić, że jego celem było stworzenie bezosobowej sztuki, która nie nosiłaby cech twórczej indywidualności.
Jednak mimo tak zdecydowanych założeń programowych, sztuka Winiarskiego, oparta na zestawieniu białych i czarnych kwadratów, odzwierciedla kontrast zainteresowań oryginalnego matematyka. Matematyka, gdyż Winiarski studia na Akademii Sztuk Pięknych podjął dopiero po ukończeniu Wydziału Mechaniki Precyzyjnej na Politechnice Warszawskiej.
Warto pamiętać, że atmosfera intelektualna lat 60. sprzyjała ukształtowaniu się programu artysty. W całym kraju rozpowszechniły się galerie o postępowych tematach wystaw, a także inne miejsca, gdzie zacięcie dyskutowano o problemach ówczesnej sztuki. Ich źródłem, jak i konsekwencją były spotkania awangardy, do których należały Koszalińskie Plenery w Osiekach, wystawy Złotego Grona w Zielonej Górze czy Biennale Form Przestrzennych w Elblągu. Bezpośredni wpływ na ukonstytuowanie się zasad twórczości artysty miało również prowadzone w 1965 roku przez Mieczysława Porębskiego seminarium poświęcone związkom sztuki i nauki. Już rok później, na jednej z najważniejszych imprez polskiej awangardy - Sympozjum Artystów Plastyków i Naukowców w Puławach - główną nagrodę przyznano właśnie Ryszardowi Winiarskiemu.
Charakterystyczną cechą sztuki lat 60. miała być jej intelektualizacja, zracjonalizowanie i obiektywizm. W zmiennym świecie niepewnych, relatywizowanych wartości matematyka stanowiła dla Winiarskiego ostoję jego sztuki, racjonalną metodę opisu rzeczywistości. Jednak mimo znaczącej roli przypadku, aleatoryki, "Próby" są także zapisem indywidualnego przesłania artysty, jego rozważań na temat znaczenia zbiegu okoliczności, odwiecznego pytania o determinizm i indeterminizm w życiu człowieka.
(…) Pod koniec lat 60. Winiarski rozszerzył pole swoich poszukiwań, w jego pracach zaczęły pojawiać się moduły wielobarwne, a także próby przeniknięcia przestrzeni iluzorycznej. Efektem tych działań było powstanie trójwymiarowych obrazów-reliefów znanych m. in. jako "Obszar 145", "Obszar 146", "Obszar 147". Przestrzenne projekty znalazły swoje realizacje w "Geometrii w krajobrazie" - dwóch dużych konstrukcjach wzniesionych w Groningen w Holandii. Z początkiem lat 70. artysta otwarty był już nie tylko na pełnoplastyczne rzeźby, ale i na pewne formy happeningu artystycznego. Wiosną 1972 roku Winiarski stworzył przy swojej wystawie w Galerii Współczesnej salon gier, gdzie widzowie włączyli się w zaproponowaną przez malarza zabawę. Jej efektem, w zależności od przebiegu gry - opartej na precyzyjnych regułach - było powstanie na planszach czarno-białych oraz wielobarwnych elementów.
We wszystkich swoich założeniach artystycznych, także konstrukcjach rzeźbiarskich realizowanych w przestrzeni miejskiej (np. Chełm w 1978 roku), Winiarski kierował się tymi samymi ideami, które zapoczątkowały cykl "Prób wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych" w 1965 roku. Dopiero, jak sam przyznaje, w latach 80. wzbogacił swoją twórczość o pewien ładunek emocjonalny. Nigdy jednak nie zrezygnował z metody, która stanowiła wyjątkową w sztuce polskiej syntezę ścisłego programu i przypadku. Przez swoją oryginalność i konsekwencję działania Ryszard Winiarski stał się w ten sposób jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich artystów drugiej połowy XX wieku (…)".
Jan Grochola, Ryszard Winiarski: ucieczka od przypadku, Forbes.pl, 24.08.2014

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.