Poliptyk, 1990 r.

Ryszard Winiarski bardzo wcześnie wypracował dojrzały język twórczy, który konsekwentnie stosował przez następne lata. Fundamentem jego twórczości stało się pragnienie połączenia nauki ze sztuką. Doprowadził do wykreowania sztuki bezosobowej, niezdradzającej indywidualizmu, niepodlegającej subiektywnym ocenom estetycznym, niejako wymuszającej osąd racjonalny.
Najistotniejsze dla Winiarskiego stało się wypracowanie zasad regulujących akt powstawania dzieła, a nie sam wynik tego procesu, o czym świadczy m.in. niechęć do nadawania tytułów pracom. Jednocześnie nie chciał, by sztuka stała się podrzędna względem nauki, dlatego dążył do połączenia działania programowego z przypadkowym. Najpierw ustalał podstawowe zasady regulujące wygląd jego pracy, m.in. wielkość części składowych kompozycji. Następnie, poprzez działanie losowe (rzut kostką lub monetą), ustalał barwę każdego z przyjętych modułów. Artysta doprowadził do stworzenia dysonansu poznawczego wywołanego zderzeniem przemyślanej kompozycji z przypadkowością układu barw. Analogiczna zasada postępowania zauważalna jest w kwestii symetrii – Winiarski uczynił podstawowymi elementami swoich prac regularne figury kwadratów, ale poprzez ich nierównomierne rozmieszczenie nie dopuścił do uzyskania harmonijnej kompozycji.
Prezentowany w katalogu poliptyk składa się z czterech grafik. Każda zbudowana jest z nierównomiernie rozmieszczonych kwadratów w odcieniach szarości, czerni, bieli. Prace różnią się między sobą stopniem skomplikowania kompozycji oraz kolorystyczną intensywnością wyrazu. Zestawione w poliptyk tworzą niezwykle harmonijną całość. Czas, w którym powstał prezentowany zestaw, był momentem zwrotnym w twórczości Ryszarda Winiarskiego, momentem, w którym zaczął zwracać się ku, nazwijmy to: „matematycznemu mistycyzmowi”. W rozmowie ze Zbigniewem Taranienką, przeprowadzonej w roku powstania polipytku (1990), Winiarski mówił o swojej sztuce: „Po tych wszystkich latach wierzą bowiem, że moje obrazy mają w sobie ładunek, który można nazwać mistycyzmem matematycznym. Za każdym razem różne skojarzenia elementów emanują z obrazów w coś, co można poddać procesowi medytacji… Zatem, po cóż komplikować grę, a nawet ją zmieniać?
Czasy się zmieniły, ja też. Kiedy poczułem, że moje obrazy bardzo już wrosły w sztukę, zacząłem się zastanawiać, co w niej jest najważniejsze. Czemu więc warto służyć? Co mnie samemu przyniesie najwięcej satysfakcji, jeśli będę prawdziwy, to znaczy – jeśli będę służył sztuce? Zdałem sobie nagle sprawę, że te same obrazy, o tym samym wizualnym kształcie, mogą służyć zupełnie czemuś innemu: matematycznemu mistycyzmowi, kontaktowi z tym, co niemierzalne, nienazwane, nietransparentne… (…). Ale warstwa przedstawiona istnieje w moich obrazach: ciągle przedstawiają one najprostszą grę! Tylko rozgrywa się ją z innych pobudek: wcale nie analityczno-scjentycznych, a z niemalże mistycznych, choć trudno to wyraźnie powiedzieć…”.

LITERATURA:
- Ryszard Winiarski, katalog wystawy indywidalnej, Galeria Opera, Warszawa 2017, s.22-23 (il.)

WYSTAWIANY:
- "Ryszard Winiarski", wystawa indywidalna, Galeria Opera, Warszawa, marzec - kwiecień 2017

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.