Penetracja przestrzeni realnej, 1974 r.

OPINIE:
- autentyczność potwierdzona przez rodzinę artysty


"W historii są też okresy, w których emocje królują niepodzielnie. (...) Co w taką pogodę czynić mają artyści żeglujący łodzią o dźwięcznej nazwie "Geometria"? Mogą obrazić się i wysiąść na brzeg, mogą zwinąć żagle i sięgnąwszy po wiosła kontynuować powolną podróż, ale mogą też podjąć walkę i szukać przygody, płynąc z napiętymi żaglami. I ta właśnie decyzja wydaje się najtrafniejsza. Geometria już nie raz była w stanie ponieść emocje i symbole. Poniesie je ponownie Geometria w stanie napięcia".
Ryszard Winiarski

Prezentowana praca pochodzi z 1974 roku, w tym czasie Winiarski posiadał już pełni ukształtowane poglądy oraz sprecyzowany program artystyczny. Na dobre także rozpoczął eksperymenty z obranym modułem, niezmiennie bazującym na doświadczeniach nauk ścisłych. Artysta po początkowych próbach oddania na płótnie roli przypadku za pomocą medium malarstwa, coraz bardziej komplikował swój program. Jego zainteresowania zaczęły oscylować także wokół przestrzeni iluzorycznych, angażowaniu widza, co doprowadziło do powstania obiektów trójwymiarowych, zarówno reliefów, a później także instalacji typu site-specific. Prezentowana na aukcji praca "Penetracja przestrzeni rzeczywistej" jest formą tworzoną także przy zaangażowaniu przypadku, losowy rzut kostką lub monetą decydował o powstałych strefach pustych. Tytuł pracy informuje o intencjach artysty, który badał wychodzenie dzieła w realną, otaczającą je przestrzeń. Winiarski rozbudowując swoje kompozycje, aplikując przestrzenne elementy zaangażował widza już nie tylko intelektualnie, ale i motorycznie, skłaniając go do oglądu obrazu, czy jak mawiał sam artysta - obszaru, z różnej perspektywy.
Ryszard Winiarski nim podjął studia na ASP ukończył studia na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej, pracował także w fabryce "Stelmos" i właśnie w naukach ścisłych odnalazł przestrzeń artystycznych inspiracji. Jak sam przyznawał, bodźcem do podjęcia prób pogodzenia dwóch, zdawałoby się - nieprzystających do siebie porządków, czyli sztuki i nauki, stało się seminarium prowadzone przez Mieczysława Porębskiego. To właśnie dzięki niemu Winiarski zapragnął poszerzyć dotychczas znane granice sztuki i odkryć nowe możliwości, kryjące się za sytuacjami dobrze rozpoznanymi i sprawdzalnymi w matematyce. Wspominał, że po obronie dyplomu pewien profesor z rozrzewnieniem wspominał jeden z jego wczesnych aktów, a zarazem afirmował czasy, gdy młody malarz jeszcze w tradycyjny sposób uprawiał sztukę figuratywną. Owa konwersacja uświadomiła artyście, że kierunek obrany przez niego jest czymś, co na gruncie polskim nie zostało jeszcze oswojone, i jako twórca znalazł niszę, w której asumpt do obrazowania stanowi nie rzeczywistość widzialna, lecz koncepcja widzenia świata, oparta na ustalonym ładzie. Celem stało się wzbogacanie sztuki o dokonania cywilizacyjne, takie jak teoria gier i teoria informacji, reprezentujące z jednej strony czynnik przypadku, z drugiej - czynnik zaprogramowania.
Winiarski od momentu wypracowania swojego języka plastycznego operuje sterylnym wręcz modułem czarno-białych kwadratów, działaniem seryjnym, regularnym oraz statystyczną zasadą rozkładu zdarzeń. Gdy komentował obranie swej ścieżki abstrakcyjnej, bazującej na mechanizmach funkcjonujących poza subiektywnością artysty, przywołał słowa Richarda Paula Lohse’a, który uważał, ze wybór taki wypływa z pobudek moralnych, z chęci uniknięcia zafałszowania i mistyfikacji, które są immanentnym elementem tradycyjnego aktu twórczego.
Początki działalności autora przypadają na lata 60., czyli okres największej popularności sztuki konceptualnej, ale także postawy scjentystycznej, zdominowanej przez idee mitu cywilizacyjnego, wiary w naukę, która jest w stanie nie tylko polepszyć ludzki byt, lecz także zrównać wrażliwość z chłodną kalkulacją i zmienić sztukę w naukę. Oczywiście ten sposób myślenia podzielił los wszelkich utopii i wkrótce uległ erozji, a w wykalkulowanym świecie znalazło się miejsce na refleksję nad specyfiką natury człowieka i motywami jego działania. Postawa Winiarskiego nie wyklucza uznania sztuki za rzeczywistość rządzącą się własnymi prawami, mimo że przyznawał, że dojście do tej konkluzji zajęło mu prawie dwie dekady. Przełomowym momentem w jego myśleniu o obrazie był rok 1983, w którym w pełni uświadomił sobie, że nawet jego twórczość, wyrastająca z zainteresowania naukami ścisłymi, może stanowić także obiekt kontemplacji i przyznał, że "po tych wszystkich latach wierzę bowiem, że moje obrazy mają w sobie ładunek, który można by nazwać mistycyzmem matematycznym - dają kontakt z tym, co niemierzalne, nienazwane, nietransparentne" (Rozmowa Zbigniewa Taranienko z Ryszardem Winiarskim przeprowadzona w 1990 r., [w:] Ryszard Winiarski, katalog wystawy, Galeria Opera, Warszawa 2017, s. 9).
Studiował na Politechnice i w ASP w Warszawie. W 1965 roku powstały pierwsze obrazy z serii "Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych", gdzie użył jako podstawowej jednostki struktury czarny i biały kwadrat, a ich układ wynikał z przypadku. W 1966 otrzymał nagrodę na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach. W latach 1967-77 tworzył scenografie m. in. w Teatrze Polskim w Warszawie. Od 1976 rozpoczął działalność w "Salonach Gry", do których wprowadzał przypadkowych uczestników. Po 1980 powstały formy przestrzenne - tzw. geometria w stanie napięcia. Ważniejsze realizacje przestrzenne to: Goriucken 1976, projekt dla Hamburga z 1980, udział w Kunststrasse Rhon w 1986. Miał ok. 50 wystaw indywidualnych; ważniejsze wystawy zbiorowe to: Biennale w Sao Paulo (1969), Biennale Konstruktywizmu w Norymberdze (1969 i 1971).

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.