Osiemnasta gra 10 x 10, 1979 r.

Ryszard Winiarski był artystą należącym do pokolenia, którego świadomość plastyczna, poglądy i założenia kształtowały się w barwnej dekadzie lat 60. Należał do grona uznanych na Zachodzie twórców zza żelaznej kurtyny. Winiarski w latach 1953-59 studiował na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Warszawskiej. Przez ostatnie dwa lata studiów uczęszczał - jako wolny słuchacz - do pracowni malarskiej Aleksandra Kobzdeja. W 1960 roku rozpoczął regularną naukę na Wydziale Malarstwa. Właśnie tam po raz pierwszy, na seminarium prowadzonym przez prof. Mieczysława Porębskiego, zetknął się z relacjami pomiędzy sztuką i nauką. To doświadczenie miało kształtujący charakter dla całej jego przyszłości artystycznej. W 1966 roku napisał pracę dyplomową zatytułowaną "Zdarzenie - informacja - obraz", w której po raz pierwszy sformułował problem programowania obrazów za pomocą rachunku prawdopodobieństwa. Właśnie wtedy w pełni ukształtowała się jego idea artystyczna, którą rozwijał przez kolejnych dwadzieścia lat. Koncepcja Winiarskiego zakładała połączenie ze sobą czynników przypadku i zaprogramowania. Oznacza to, że przykładowo wielkość kwadratów posiadała dwie alternacje, jednak o ich układzie decydował przypadek, który wyzwalał rzut monetą lub kostką do gry. Celem było odrzucenie przestarzałych norm tradycyjnej estetyki wraz z całością tych obowiązujących i nauczanych w szkołach. Winiarski zanegował ideę obrazu jako dzieła świadomie tworzonego przez artystę i noszącego cechy jego twórczej indywidualności. Obecnie jest uznawany za jednego z czołowych przedstawicieli indeterminizmu w sztukach wizualnych w Polsce.

Studiował na Politechnice i w ASP w Warszawie. W 1965 roku powstały pierwsze obrazy z serii "Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych", gdzie użył jako podstawowej jednostki struktury czarny i biały kwadrat, a ich układ wynikał z przypadku. W 1966 otrzymał nagrodę na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach. W latach 1967-77 tworzył scenografie m. in. w Teatrze Polskim w Warszawie. Od 1976 rozpoczął działalność w "Salonach Gry", do których wprowadzał przypadkowych uczestników. Po 1980 powstały formy przestrzenne - tzw. geometria w stanie napięcia. Ważniejsze realizacje przestrzenne to: Goriucken 1976, projekt dla Hamburga z 1980, udział w Kunststrasse Rhon w 1986. Miał ok. 50 wystaw indywidualnych; ważniejsze wystawy zbiorowe to: Biennale w Sao Paulo (1969), Biennale Konstruktywizmu w Norymberdze (1969 i 1971).

Podatki i opłaty:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.