Obszar 183, 1974 r.

Dążąc do maksymalnego uproszczenia środków artystycznego wyrazu, Winiarski posługiwał się początkowo tylko czernią i bielą (odpowiednikami matematycznych zer i jedynek) oraz kwadratem jako stałym modułem budującym kompozycje, których zapis powstawał w wyniku zastosowania przypadku w procesie tworzenia pracy (rzut kostką do gry, losowanie, wybór przypadkowych liczb). Zgodnie z koncepcją artysty jego prace były wynikiem połączonych ze sobą czynników przypadku i zaprogramowania. Program przewidywał np. wybór wielkości kwadratu, wybór koloru lub narożnika obrazu, od którego zaczynała się rozwijać kompozycja. O ostatecznym wyborze elementów decydował jednak przypadek, czyli rzut kostką lub monetą. Pod jego ręką przypadek nabierał cech logiczności. Ta na pozór swobodna gra z mechanizmem przypadku służyła do poznawania świata. Artysta twierdził bowiem, że "Struktura świata zbudowana jest z elementów przypadkowych, a rzeczywistość pełna jest przykładów sytuacji losowych, zdarzeń przypadkowych." Ten rodzaj realizacji stał się znakiem rozpoznawczym dla całej sztuki Ryszarda Winiarskiego. Z czasem rozmieszczenie kwadratów stało się coraz bardziej skomplikowane i wynikało ze złożonych obliczeń matematycznych. W latach 70. powstały pierwsze kompozycje przestrzenne. Artysta brał udział w licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą, między innymi w Stanach Zjednoczonych, Niemczech, Francji, Brazylii.