Gra nr 5, 1972-1981 r.

Gra strategiczna dla 2 osób
Zawiera: planszę 100 × 100 cm, 44 czarne oraz 42 czerwone piony
Instrukcja gry:
Rzut monetą lub podobna czynność decyduje, który z graczy rozpoczyna grę. Pierwszy gracz umieszcza pion w wybranym przez siebie kolorze na dowolnie wybranym polu. Drugi gracz wykonuje analogiczny ruch wykorzystując pion w swoim kolorze. Warunek: piony w tym samym kolorze mogą stykać się jedynie bokami, piony o różnych kolorach mogą stykać się jedynie narożnikami. Przegrywa gracz, który nie może umieścić swojego piona na planszy, ponieważ wykorzystał już wszystkie możliwości.
Gra strategiczna dla 2 osób
Zawiera: planszę 100 × 100 cm, 44 czarne oraz 42 czerwone piony
Instrukcja gry:
Rzut monetą lub podobna czynność decyduje, który z graczy rozpoczyna grę. Pierwszy gracz umieszcza pion w wybranym przez siebie kolorze na dowolnie wybranym polu. Drugi gracz wykonuje analogiczny ruch wykorzystując pion w swoim kolorze. Warunek: piony w tym samym kolorze mogą stykać się jedynie bokami, piony o różnych kolorach mogą stykać się jedynie narożnikami. Przegrywa gracz, który nie może umieścić swojego piona na planszy, ponieważ wykorzystał już wszystkie możliwości.

Pokłosiem Sympozjum było otworzenie przez Antoinette de Stigter Gorinchem Kunstcentrum Badhuis galerii sztuki współczesnej. W 1976 roku w galerii obyła się wystawa Ryszarda Winiarskiego. W katalogu Antoinette de Stigter napisała: "Winiarski należy do grupy artystów, którzy spośród niewyobrażalnej ilości możliwości w sztuce, wybiera tę opartą o w pełni dający się kontrolować efekt. Uruchamiając regułę, uruchamia wyobraźnię. Ostateczny obraz jest rezultatem zadanego procesu realizacji. Logicznie zatem akceptuje elementy gry, czy nawet, jak w przypadku naszej wystawy, wybiera grę jako temat, osiągając, jak sam mówi, 'dzieło zbiorowe'. Jego gra jest zawsze prosta, nigdy skomplikowana, a jednak różnorodność możliwości jest ogromna. (...) Za pomocą swojej metody twórczej Winiarski wyraźnie celuje w demistyfikację figury artysty, który dla niego nie jest geniuszem, a dostawcą idei służących osobistej i zbiorowej kreatywności".
Dzięki "Salonowi Gier", widz mógł bez problemu poznać reguły powstania obrazów Ryszarda Winiarskiego, a także aktywnie współuczestniczyć w tym procesie. Artysta dał widzom możliwość tworzenia własnych, opartych na jego zasadach obrazów. Zamiast gotowych dzieł Winiarski wypełnił przestrzeń galerii pustymi planszami, miejscami rozgrywki. Koncepcja "Gier" opierała się o klasyczny kanon gier planszowych zarówno strategicznych, jak i losowych. Idea wybrana i stosowana przez artystę, wraz ze swoim rozwojem, stała się programem o najwyższych walorach intelektualnych. Za jego pomocą wyraził chęć podjęcia jednej z najważniejszych funkcji w sztuce współczesnej, nazwanej przez profesora Stefana Morawskiego "moralno-intelektualną": "Intelektualną, gdyż próbuje określić i przedstawić taką czy inną konstrukcję myślową, dążąc do maksymalnego jej ujawnienia i zmuszając odbiorcę do śledzenia meandrów rozumowania, zdając się w dużej mierze na dobrą wolę i wysiłek widza. Moralną, gdyż zasadniczym powodem i motorem działania jest nie tyle rozrywka intelektualna, ile chęć wywołania w odbiorcy i sobie samym stanu zwątpienia, trwałej niepewności, chęć stawiania na swojej drodze twórczej ciągle nowych znaków zapytania".
Idea sztuki w przestrzeni publicznej, która jest ściśle powiązana z danym miejscem i jego mieszkańcami, jak podczas Sympozjum w Gorinchem, to wyraz kryzysu modernizmu i rychłego nadejścia kolejnej ery - postmodernizmu. Naczelną myślą stał się wernakularyzm i subiektywność jednostkowego, emocjonalnego spotkania twórcy i odbiorcy. Nadchodził koniec ery niezachwianej wiary w linearny rozwój historii i wyższość postępu technicznego. Rolę, którą dotychczas pełnił czas, odmierzający globalny postęp, zastąpiła idea myślenia przestrzennego. Rozwiązania uniwersalne wyparła lokalność i jednostkowość, w myśl filozofii Martina Heideggera, Maurice’a Merleau-Ponty’ego czy Michela de Certeau.

"Gry" Ryszarda Winiarskiego były nie tylko dziełami sztuki, lecz także manifestem wyznaczającym ten przełomowy moment rozwoju myśli artystycznej Zachodu. Artysta stworzył nową definicję swojej sztuki, zwróconą ku emocjom, zajmującym dotychczasowe miejsce dążności do obiektywnego piękna. Idea partycypacji Ryszarda Winiarskiego, urzeczywistniona w powstających od 1972 roku "Grach", bliska jest estetyce relacyjnej skonceptualizowanej przez Nicolasa Bourriauda. Teoria estetyczna, która powstała przeszło 20 lat później, w latach 90. XX wieku, zakłada ocenę dzieła sztuki pod względem relacji międzyludzkich, które obrazuje, podtrzymuje lub wytwarza. Artyści sztuki relacyjnej za cel obrali nie prywatną i niezależną przestrzeń dzieła sztuki, lecz relacje między jego odbiorcami.
Dzieło relacyjne i jego twórca nie zajmują centralnej pozycji w doświadczeniu odbiorcy, jak ma to miejsce w tradycyjnej sztuce, lecz stają się "katalizatorami" jego przeżyć. Podobnie u Ryszarda Winiarskiego - głównym celem "Gry" są emocje, które przeżywają grający ze sobą widzowie-współuczestnicy. Grający posługują się regułami stosowanymi przez artystę w jego sztuce. Tym samym Winiarski stworzył zasady i narzędzia, powstanie dzieła pozostawiając odbiorcy, który uruchamia proces tworzenia, wchodząc w relację z drugą osobą.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.