E-1, 1977 r.

Prezentowana praca należy do rzadkich kompozycji, w tworzeniu których Ryszard Winiarski zastąpił czarne kwadraty skreśleniami podyktowanymi przypadkiem: układ poszczególnych fragmentów białej siatki - wybór linii prośnej bądź ukośnej - zdefiniował wynik rzutu. Praca była prezentowana podczas targów Art Basel w 1977 roku.
Podobnie jak w całej twórczości Ryszarda Winiarskiego, tworzeniu "E-1" przyświecały zasady systematyczności i obiektywizmu. Do połowy lat 80. artysta starał się oczyścić swoje prace z emocjonalności, opierając je na matematycznych zasadach i aleatoryce. Naukowość, na której bazuje jego sztuka, wynikała w dużej mierze z jego wykształcenia. W latach 1953-59 studiował na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Warszawskiej, później kształcił się na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, na której związkami nauki i sztuki zafascynował się dzięki seminarium profesora Mieczysława Porębskiego. Winiarski zaczął pojmować sztukę jako grę znaczeń i rozpatrywać ją jako doświadczenie naukowe, przedmiot kalkulacji i chłodnej analizy.
Lata 60., kiedy kształtowała się koncepcja pracy artystycznej artysty, były czasem eksplozji kreatywności, eksperymentacji i powstania wielu neoawangardowych idei. Narodziła się też wówczas sztuka konceptualna, której prekursorem można nazwać właśnie Winiarskiego - jego koncepcje wypracowane w tym okresie wyprzedziły myśl konceptualistyczną propagowaną na Zachodzie przez Sola LeWitta. W swojej pracy magisterskiej twórca zaproponował teorię programowania obrazów, a na praktykę przełożył ją w serii zatytułowanej "Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych". Swoje poglądy artysta prezentował w tamtym czasie także na Sympozjum Artystów Plastyków i Naukowców w Puławach. Unikatowość rozumienia sztuki i brak precedensu dla programu teoretycznego Winiarskiego sprawiły, że dołączył on do grona polskich twórców, którzy zyskali rozgłos po przeciwnej stronie żelaznej kurtyny. Jego prace wystawiano między innymi na Biennale w São Paulo (1969), Biennale Konstruktywizmu w Norymberdze (1969 i 1971) i monachijskiej edycji festiwalu "Konstrukcja w procesie" (1985).
Za podstawę tworzenia Winiarski uważał połączenie czynników przypadku i programu. Pragnienie ich syntezy pochodziło z refleksji filozoficznej o współistnieniu determinizmu i indeterminizmu w losach świata. Stanowiło to niezmiennie sedno różnych eksperymentów prowadzonych przez artystę od początku do końca kariery. Jego obrazy były produktem programu - czyli zestawu danych - oraz zdarzenia przypadkowego, jak rzut monetą czy seria liczb z tabeli giełdowej. Artysta ustalał pewne zasady, jak na przykład wielkość części składowych kompozycji i miejsce jej rozpoczęcia w przestrzeni obrazu, przy czym podstawowym elementem każdego dzieła czynił kwadrat. Po takim zaprogramowaniu pozostawiał kształt pracy losowi. Winiarski skupiał się na wypracowaniu metody, jego zainteresowanie skupiało się na procesie i tam też się kończyło: finalny efekt estetyczny miał dla niego znaczenie drugorzędne. Dzieła artysty należy rozumieć jako zapis swoistego naukowego eksperymentu; sam autor wolał nie nazywać ich "obrazami."


Studiował na Politechnice i w ASP w Warszawie. W 1965 roku powstały pierwsze obrazy z serii "Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych", gdzie użył jako podstawowej jednostki struktury czarny i biały kwadrat, a ich układ wynikał z przypadku. W 1966 otrzymał nagrodę na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach. W latach 1967-77 tworzył scenografie m. in. w Teatrze Polskim w Warszawie. Od 1976 rozpoczął działalność w "Salonach Gry", do których wprowadzał przypadkowych uczestników. Po 1980 powstały formy przestrzenne - tzw. geometria w stanie napięcia. Ważniejsze realizacje przestrzenne to: Goriucken 1976, projekt dla Hamburga z 1980, udział w Kunststrasse Rhon w 1986. Miał ok. 50 wystaw indywidualnych; ważniejsze wystawy zbiorowe to: Biennale w Sao Paulo (1969), Biennale Konstruktywizmu w Norymberdze (1969 i 1971).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.