Diagonalna gra 6 x 6, 1999 r.

OPINIE:
- do pracy dołączony certyfikat autentyczności podpisany przez spadkobierczynię artysty

„Cała moja twórczość, do dzisiaj, z grubsza biorąc, jest budowana na tych dwóch obiektywnych mechanizmach, na porządku i przypadku”.
Ryszard Winiarski

Seria prac „Gry” była nieprzerwanie kontynuowana od 1972 roku, kiedy to Winiarski zorganizował salon gier w Galerii Współczesnej w Warszawie. Do udziału w zaplanowanych zabawach udało mu się zaangażować publiczność. W efekcie na przygotowanych planszach powstawały biało-czarne lub kolorowe kompozycje. Od tamtego czasu gry zagościły na dobre w artystycznym dossier Winiarskiego. Nie zawsze jednak do ich wykonania angażował publiczność, czasem ich jedynym autorem był artystą.
„Diagonalna gra 6 x 6” zbudowana została z dwóch płyt naklejonych na siebie, przy czym spodnia jest jednolicie czarna. Na wierzchniej artysta ukazał kompozycję stworzoną z regularnie rozmieszczonych 36 kwadratów. Każdy z nich podzielił na kolejne 36 modułów, przy czym różnią się one między sobą proporcją wykorzystania białych i czarnych figur. Praca ta przypomina projekty oparte na zasadzie góry lodowej, której 6/7 pozostaje niewidoczne. W przypadku działania zrealizowanego w Chełmnie w 1978 roku artysta ukazał stożek w trzech różnych położeniach. Za każdym razem znaczna jego część była ukryta w ziemi i według Bożeny Kowalskiej miała funkcjonować jedynie w wyobraźni odbiorcy, przez co mogła przybierać znacznie większe rozmiary. Podobny mechanizm ma miejsce w przypadku prezentowanej pracy - procentowy udział bieli i czerni zmienia się, sugerując ruch przypominający zanurzającą się górę lodową. Każdy z kwadratów zdaje się stanowić stopklatkę tego procesu. Analogie z projektami odnoszącymi się do góry lodowej wzmaga format pracy - ukośnie zaprezentowany kwadrat.
W pracach Winiarskiego oprócz matematycznych obliczeń ogromną rolę odgrywał przypadek, który decydował o rozkładzie pól na płaszczyźnie. Jak tłumaczył w jednym z wywiadów sam artysta: „Istnieje bardzo prosty mechanizm, dobrze znany matematykom, który zdaje się stwarzać nieograniczone możliwości - nazwa się on PRZYPADKIEM. Jak się człowiek zda na to, co mu przynosi seria przypadków, seria rzutów monetą czy kostką do gry, lub jak u François Morelleta, średnia numerów znajdujących w książce telefonicznej, otrzymuje mechanizm, który daje szanse nieskończonej ilości doświadczeń. Bowiem nawet przy małej ilości elementów użytych poddanych przypadkowi można uzyskać wielką ilość różnorodnych zdarzeń” (Ryszard Winiarski w rozmowie z Jerzym Olkiem [w:] Ryszard Winiarski, prace z lat 1973 - 1974, [red.] Józef Grabski, Kraków 2002, s. 19).
Porównanie artysty do francuskiego malarza i rzeźbiarza Morelleta zdaje się być niezwykle trafne. Artyści zapewne mieli okazję spotkać się i zainspirować nawzajem w trakcie Sympozjum w Gorinchem w Holandii w 1974 roku. Wydarzenie było spotkaniem twórców, w trakcie którego uczestnicy omawiali rolę i funkcję sztuki we współczesnym społeczeństwie. Przemowy dwóch artystów na sympozjum i podobieństwa, które się w nich pojawiły, świadczą o wspólnych inspiracjach i wzajemnym wpływie. Wkład francuskiego artysty w rozwój geometrii abstrakcyjnej przywołuje osiągnięcia Winiarskiego. Autor początkowo tworzył sztukę figuratywną, następnie eksperymentował w zakresie minimal artu oraz sztuki konceptualnej. Jego najbardziej rozpoznawalne prace, powstałe w okresie dojrzałej twórczości, są zakomponowane na zasadzie krzyżujących się pod różnymi kontami linii, które w efekcie tworzyły szeregi figur geometrycznych - od kwadratów po trójkąty. Obydwaj artyści, opisując swoje prace, zwracali uwagę na to, co dokładnie posłużyło im do stworzenia poszczególnych dzieł. Podczas gdy Morellet część tych wskazówek zawierał w tytułach, Winiarski dużą liczbę swoich prac opatruje nalepkami z informacjami o tym, jak przebiegał proces tworzenia. Autorzy wykorzystują także rolę przypadku w procesie twórczym.

Studiował na Politechnice i w ASP w Warszawie. W 1965 roku powstały pierwsze obrazy z serii "Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych", gdzie użył jako podstawowej jednostki struktury czarny i biały kwadrat, a ich układ wynikał z przypadku. W 1966 otrzymał nagrodę na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach. W latach 1967-77 tworzył scenografie m. in. w Teatrze Polskim w Warszawie. Od 1976 rozpoczął działalność w "Salonach Gry", do których wprowadzał przypadkowych uczestników. Po 1980 powstały formy przestrzenne - tzw. geometria w stanie napięcia. Ważniejsze realizacje przestrzenne to: Goriucken 1976, projekt dla Hamburga z 1980, udział w Kunststrasse Rhon w 1986. Miał ok. 50 wystaw indywidualnych; ważniejsze wystawy zbiorowe to: Biennale w Sao Paulo (1969), Biennale Konstruktywizmu w Norymberdze (1969 i 1971).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.