Diagonalna gra 6 x 6, 1999 r.

"Zadanie, jakie sobie postawił, można by sformułować następująco: zaprogramować obraz tak,
aby jego struktura była absolutnie sprawdzalna, wyłączała ekspresję osobistą oraz omylną odpowiedź
odbiorców, dała się ująć w relacjach liczbowych, przekazywała informację, która jest w miarę
założonego zadania ścisła. Słowem, osiągnąć taki stan precyzyjności w procesie twórczym i z takim
rygorem urzeczywistnić modelowe przesłanki, aby obraz narzucał się w odbiorze jako coś nieodwołalnie
koniecznego".
Jerzy Olek, Porządek przypadku, czyli o Winiarskim [w:] Ryszard Winiarski. Prace z lat 1973-74, Kraków 2002, s. 22

Seria prac "Gry" była nieprzerwanie kontynuowana od 1972 roku, kiedy to Winiarski zorganizował salon gier w Galerii Współczesnej w Warszawie. Udało mu się zaangażować do udziału w zaplanowanych przez niego zabawach publiczność. Wskutek ich działań na przygotowanych planszach powstawały biało-czarne lub kolorowe kompozycje. Od tamtego czasu gry zagościły na dobre w artystycznym dossier Winiarskiego. Nie zawsze jednak do ich wykonania angażował publiczność, czasem ich jedynym autorem był artysta.

"Diagonalna gra 6x6" zbudowana jest z dwóch płyt naklejonych na siebie, przy czym spodnia jest jednolicie czarna. Na wierzchniej artysta ukazał kompozycję zbudowaną z regularnie rozmieszczonych 36 kwadratów. Każdy z nich został podzielony na kolejne 36 modułów, przy czym różnią się one między sobą proporcją wykorzystania białych i czarnych figur. Praca ta przypomina projekty oparte na zasadzie góry lodowej, której 6/7 pozostaje niewidoczne. W przypadku działania zrealizowanego w Chełmnie w 1978 roku artysta ukazał stożek w trzech różnych położeniach. Za każdym razem znaczna jego część była ukryta w ziemi i według Bożeny Kowalskiej miała funkcjonować jedynie w wyobraźni odbiorcy, przez co mogła przybierać znacznie większe rozmiary. Podobny mechanizm ma miejsce w przypadku prezentowanej pracy - procentowy udział bieli i czerni zmienia się, sugerując ruch przypominający zanurzającą się górę lodową. Każdy z kwadratów zdaje się stanowić stopklatkę tego procesu. Analogie z projektami odnoszącymi się do góry lodowej wzmaga format pracy - ukośnie zaprezentowany kwadrat.

Studiował na Politechnice i w ASP w Warszawie. W 1965 roku powstały pierwsze obrazy z serii "Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych", gdzie użył jako podstawowej jednostki struktury czarny i biały kwadrat, a ich układ wynikał z przypadku. W 1966 otrzymał nagrodę na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach. W latach 1967-77 tworzył scenografie m. in. w Teatrze Polskim w Warszawie. Od 1976 rozpoczął działalność w "Salonach Gry", do których wprowadzał przypadkowych uczestników. Po 1980 powstały formy przestrzenne - tzw. geometria w stanie napięcia. Ważniejsze realizacje przestrzenne to: Goriucken 1976, projekt dla Hamburga z 1980, udział w Kunststrasse Rhon w 1986. Miał ok. 50 wystaw indywidualnych; ważniejsze wystawy zbiorowe to: Biennale w Sao Paulo (1969), Biennale Konstruktywizmu w Norymberdze (1969 i 1971).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.