Chance vertical game 4 x 4, 1981 r.

Prace Ryszarda Winiarskiego to jedne z najbardziej charakterystycznych polskich płócien drugiej połowy XX wieku. Sam artysta określał je jako "próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych". Już sama nazwa prac wskazuje na sposób myślenia Ryszarda Winiarskiego o sztuce. Jak wielokrotnie podkreślał, jego obrazy miały stanowić rezultat splecionych ze sobą czynników przypadku i zaprogramowania. Bożena Kowalska, krytyczka sztuki zajmująca się działalnością tego twórcy, tak opisuje jego metodę działania: "Program przewidywał np. dwie alternatywne wielkości kwadratów, na które podzielona ma być powierzchnia płótna, ale o ostatecznym wyborze tej wielkości decydował przypadek, wyzwalany przez rzut monetą lub kostką do gry. Podobnie losowany był narożnik obrazu, od którego miało się rozpocząć wypełnianie kolejnych kwadracików kolorem. Rzut monetą rozstrzygał również, czy losowane pole kwadraciku ma przyjąć barwę czerni czy też pozostać białe". Dopuszczenie do procesu twórczego przypadku określonego poprzez rzut monetą czy kostką do gry wskazuje, że do intencji artysty należało odrzucenie tradycyjnej estetyki, malarskich reguł dotyczących budowy kompozycji, rozwiązań kolorystycznych czy światłocieniowych. Śmiało można stwierdzić, że jego celem było stworzenie bezosobowej sztuki, która nie nosiłaby cech twórczej indywidualności. Jednak mimo tak zdecydowanych założeń programowych sztuka Winiarskiego oparta na zestawieniu białych i czarnych kwadratów odzwierciedla kontrast zainteresowań oryginalnego matematyka.

Studiował na Politechnice i w ASP w Warszawie. W 1965 powstały pierwsze obrazy z serii "Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych", gdzie użył jako podstawowej jednostki struktury czarny i biały kwadrat, a ich układ wynikał z przypadku. W 1966 otrzymał nagrodę na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach. W latach 1967-77 tworzył scenografie m. in. w Teatrze Polskim w Warszawie. Od 1976 rozpoczął działalność w "Salonach Gry", do których wprowadzał przypadkowych uczestników. Po 1980 powstały formy przestrzenne - tzw. geometria w stanie napięcia. Ważniejsze realizacje przestrzenne to: Goriucken 1976, projekt dla Hamburga z 1980, udział w Kunststrasse Rhon w 1986. Miał ok. 50 wystaw indywidualnych; ważniejsze wystawy zbiorowe to: Biennale w Sao Paulo (1969), Biennale Konstruktywizmu w Norymberdze (1969 i 1971).