Bez tytułu, 1968 r.

"Pierwsze prace Winiarskiego były stosunkowo proste. Polegały na zapełnianiu płaszczyzny obrazu kwadracikami w białym i czarnym kolorze. O barwie każdego kolejnego elementu decydował zawsze rzut monetą. Artysta ustalał, że orzeł oznacza np. czerń, a reszka - biel. W zależności od tego, na którą stronę upadła moneta, pole było zamalowywane na wybrany kolor. W ten sposób przypadek decydował o ostatecznym wyglądzie obrazu. Dzieło było zatem wypadkową dwóch sił pozornie sprzecznych. W obrazie działał przypadek, jednak pole jego oddziaływania było wyraźnie wyznaczone przez artystę. Każda praca to oddzielne zagadnienie, inny problem do rozwiązania. Wygląd dzieła przestał być ważny, liczył się koncept, który doprowadził do powstania obrazu. Jednak artyście nie chodziło o uzyskanie pełnej `transparentności` prac. Zdawał on sobie sprawę, że działając na gruncie sztuki, jest to po prostu nieosiągalne. `(...) Proponowałem coś, co miało parametry obrazu, i wieszałem to coś w galeriach między obrazami. W konsekwencji moje prace zostały poddane rządzącym sztuką prawom, takim jak na przykład integralnie związana z nią cecha nietransparentności` - pisał Winiarski.
Artysta doskonale zdawał sobie sprawę, że ludzie, oglądając jego obrazy, interpretują je na swój własny, indywidualny sposób. Czasami odbiór ten pokrywał się z założeniami twórcy, którego koncepcja wywierała silny wpływ na postrzeganie pracy. W wielu jednak przypadkach oglądający ignorowali teoretyczne podłoże i zamierzenia artysty. Winiarski ubolewał nad tym, ale zdawał sobie sprawę, że nie mając wpływu na odbiór, musi zaakceptować taką sytuację (Paulina Sztabińska, Geometria a natura. Polska sztuka abstrakcyjna w drugiej połowie XX wieku, Warszawa 2010, s. 119-120).

Studiował na Politechnice i w ASP w Warszawie. W 1965 powstały pierwsze obrazy z serii "Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych", gdzie użył jako podstawowej jednostki struktury czarny i biały kwadrat, a ich układ wynikał z przypadku. W 1966 otrzymał nagrodę na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach. W latach 1967-77 tworzył scenografie m. in. w Teatrze Polskim w Warszawie. Od 1976 rozpoczął działalność w "Salonach Gry", do których wprowadzał przypadkowych uczestników. Po 1980 powstały formy przestrzenne - tzw. geometria w stanie napięcia. Ważniejsze realizacje przestrzenne to: Goriucken 1976, projekt dla Hamburga z 1980, udział w Kunststrasse Rhon w 1986. Miał ok. 50 wystaw indywidualnych; ważniejsze wystawy zbiorowe to: Biennale w Sao Paulo (1969), Biennale Konstruktywizmu w Norymberdze (1969 i 1971).