1+2, 3+4, 5+6, 7+8... - dyptyk, 1977 r.

OPINIE:
- autentyczność potwierdzona przez rodzinę artysty
POCHODZENIE:
- Galerie Jean-Pierre Alaerts, Bruksela
- kolekcja prywatna, Belgia, od lat 90. XX w.


"Przypadek w procesie robienia obrazów podniosłem tak wysoko, gdyż chciałem uszanować reguły życia."
Ryszard Winiarski

Ryszard Winiarski zaraz po obronie dyplomu zatytułowanego "Zdarzenie - informacja - obraz" w 1966 uzyskał główną nagrodę na odbywającym się w Puławach Sympozjum Artystów Plastyków i Naukowców pod hasłem "Sztuka w zmieniającym się świecie". Nazwa wydarzenia i odniesiony wówczas sukces młodego twórcy najlepiej definiują jego zainteresowania. Jeszcze w końcu lat 60. Winiarski brał udział w wystawach zagranicznych, a także nawiązał istotne kontakty ze środowiskiem holenderskim. W 1969 roku uczestniczy Biennale Konstruktywizmu w Norymberdze, zaś w 1974 roku został zaproszony do udziały w Sympozjum w holenderskim Gorinchem, wydarzenia te wpłynęły na jego popularność i uznanie zarówno publiczności, jak i krytyki w krajach Europy Zachodniej.
Działalność Winiarskiego sytuuje się na przeciwległym biegunie wobec sztuki pojmowanej w sposób romantyczny, trudno bowiem dojrzeć w niej emocje i wrażenia autora, nie pozostawia miejsca wzruszenia ze strony odbiorcy. Prace Winiarskiego zmuszają widzów do podjęcia wymagającej pracy intelektualnej, cierpliwa publiczność może jednak odkryć kreatywne postrzeganie rzeczywistości i sztuki, kryjące się w złożonym systemie białych i czarnych kwadratów. Już same tytuły realizacji zniechęcają do traktowania ich jako dzieła sztuki, ale mimo że wybitny krytyk Jerzy Stajuda nazywał je "obiektami paraartystycznymi", stanowią formę poszukiwania harmonii, ponadczasowych i uniwersalnych reguł rządzących światem. Twórca wielokrotnie podkreślał, że w jego odczuciu intelektu oraz emocji nie powinno się traktować jako wykluczających się stanów. Powoływał się na myśl Berensona, który twierdził, że między uczuciem a logiką myśleniem nie zachodzi istotna sprzeczność, gdyż w każdym procesie myślowym zawarty jest pewien ładunek emocjonalny.
Manifestacja postawy Winiarskiego zawierała się w zaplanowanym systemie porządkowania powierzchni dzieła przy pomocy matematycznych reguł; według autora proces ten jest równie fundamentalny jak sam etap nakładania farby. Wyraz estetyczny nie odgrywa kluczowej roli w powstawaniu prac, a poddanie ich ocenie estetycznej uniemożliwiłyby swobodne przyglądanie się obranemu medium. Artysta tworzy obrazy bez założenia by przynosiły satysfakcję estetyczną, zarówno jemu, jak i odbiorcom. W początkach swojej kariery starał się walczyć z nadinterpretacją i z niepoprawnym odbiorem swojej sztuki, za którą nie kryje się nic poza systemem reguł. Na wystawach umieszczał plansze "tłumaczące" zasady nimi rządzące, czasami załączał ulotki, co miało zapobiec odbieraniu jej przez pryzmat emocji. Baczna obserwacja reakcji widzów oraz rozmowa z przyjacielem uświadomiły mu, że ukrywanie zasad i ich zbytnie komplikowanie zawsze będą prowadziły do nieporozumień. W sztuce konieczny jest dialog autora z odbiorcą, dlatego w 1976 Winiarski zdecydował się na dosłowne wyeksponowanie poglądów kryjących się za dziełami, a tym samym przekroczył granice transparentności i momentalnie uczynił swe intencje odczytywalnymi.
Ustanawianie praw w ujęciu Winiarskiego to proces równie istotny jak tworzenie samej kompozycji. Ważna jest ich klarowność, dlatego artysta rozgranicza zasady porządkujące rzeczywistość od analizowania sytuacji przypadkowych, podkreśla, że nie można odwoływać się do tych dwóch typów reguł jednocześnie. W swej pracy stara się unikać nadmiernego komplikowania, uważa bowiem, że dzieło powinno pełnić funkcję komunikacyjną. Zdaje sobie sprawę, że realizacje wyrastające z jego nietypowego podejścia wizualnie prezentują się mało wyraziście lub po prostu nieefektownie. Wiele osób zarzuca mu schematyczność, powtarzanie przez wiele lat rozwiązań już raz wypracowanych. On sam jednak podkreśla, że jego sztukę kształtuje szacunek wobec potężniejszego, matematycznego systemu. Używanie tego samego rozwiązania pozwala artyście badać różne warianty i możliwości. Właśnie owa szansa obserwowania wielości rozwiązań jest dla niego czymś kluczowym, nie tylko jako dla twórcy, ale przede wszystkim jako człowieka.
Studiował na Politechnice i w ASP w Warszawie. W 1965 roku powstały pierwsze obrazy z serii "Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych", gdzie użył jako podstawowej jednostki struktury czarny i biały kwadrat, a ich układ wynikał z przypadku. W 1966 otrzymał nagrodę na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach. W latach 1967-77 tworzył scenografie m. in. w Teatrze Polskim w Warszawie. Od 1976 rozpoczął działalność w "Salonach Gry", do których wprowadzał przypadkowych uczestników. Po 1980 powstały formy przestrzenne - tzw. geometria w stanie napięcia. Ważniejsze realizacje przestrzenne to: Goriucken 1976, projekt dla Hamburga z 1980, udział w Kunststrasse Rhon w 1986. Miał ok. 50 wystaw indywidualnych; ważniejsze wystawy zbiorowe to: Biennale w Sao Paulo (1969), Biennale Konstruktywizmu w Norymberdze (1969 i 1971).

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.