1,2,3,4,5,6..., 1980 r.

Jesienią 1980 roku, na apel Zarządu Głównego ZPAP środowisko artystyczne organizowało aukcje dzieł sztuki na rzecz NSZZ "Solidarność". Jedna z większych takich imprez została przeprowadzona w listopadzie 1980 w Muzeum Narodowym w Warszawie. Aukcja odbyła się w hallu głównym MNW i ściągnęła tłumy. Analogiczne aukcje organizowano w szeregu innych miast Polski: Poznaniu, Krakowie, Łodzi i Wrocławiu.

Artystyczne credo Winiarskiego, będące zapleczem każdej z jego prac, oparte jest na fundamencie światopoglądowym. Według artysty: "struktura świata zbudowana jest z elementów przypadkowych, a rzeczywistość pełna jest przykładów sytuacji losowych, zdarzeń przypadkowych". Takie rozumienie świata skierowało młodego Winiarskiego, wówczas jeszcze studenta warszawskiej ASP, w kierunku operowania w sztuce tymi samymi prawidłami, które dają się wyczytać w otaczającym nas świecie. Artysta konstruując swoje prace posługiwał się prawem przypadku: rzutem kostką do gry albo monetą, losowaniem lub wyborem przypadkowych liczb. Kolorystyka jego prac została w pełni świadomie ograniczona do dwóch barw, czerni i bieli odpowiadającym systemowi zero-jedynkowemu. Stałym modułem budującym taflę obrazu stał się kwadrat. Artystyczny wyraz został uproszczony do maximum. Zgodnie z koncepcją artysty jego prace były wynikiem połączonych ze sobą czynników przypadku i zaprogramowania. Program przewidywał np. wybór wielkości kwadratu, wybór koloru lub narożnika obrazu, od którego zaczynała się rozwijać kompozycja. O ostatecznym wyborze elementów decydował jednak przypadek, który pod ręką artysty nabierał cech logiczności. Ta specyficzna i unikatowa metoda sprawiła krytykom piszącym o sztuce Winiarskiego wiele trudności. Alicja Kępińska próbowała zmierzyć się z nią w następujący sposób: "miast obrazować rzeczywistość, artysta poszukuje wynikających z praw przypadku prawidłowości jej budowy. Poszukuje jednocześnie i znajduje - nowe możliwości językowe sztuki. Jego plastyczne wykresy "losowych przypadków" są nie dziełami sztuki, lecz nieustanną rozprawą o metodzie".