Z cyklu Alfabet grecki, 1964 r.

Prezentowana praca należy do jednej z najsłynniejszych serii obrazów autorstwa Romana Opałki. Choć pozornie minimalistyczny w wyrazie obraz należy do nurtu malarstwa materii. Artysta znany z niezwykłej osobowości wzbogacił swoje fakturowe kompozycje o nowe aspekty egzystencjalne i filozoficzne, które w oryginalny i interesujący sposób uzupełniły program tego kierunku w sztuce.
Cykl obrazów, które Roman Opałka oznaczał literami alfabetu greckiego, techniczne zbliżony był do wcześniejszych serii temper i rysunków tuszem. Stanowił kolejny krok po reliefowych kompozycjach z końca lat 50., w których pojawiały się nieokreślone i niepokojące formy organiczne, czasem o gruzowatej - lub wręcz przeciwnie - jakby wypolerowanej powierzchni. Tworząc "Alfabet grecki", artysta pokrywał płótno warstwą farby i szeroką szpachlą zgarniał ją, tworząc "listewki" - wypukło-ści wokół gładkich, prostokątnych pól.
Obrazy te stanowią przedłużenie równoległej serii "Fonematów" z 1964-65 roku. Były to jasne for-my wydobyte z przestrzennej czerni, które tworzyły wielowarstwowe konstrukcje przywodzące na myśl potężne płaty spawanych blach, masywy skalne, zbite deski lub arkusze dykty, czy wreszcie żagle łodzi odbijające się w wodzie. Podobnie jak w "Fonematach" kształty w cyklu "Alfabet grecki" podporządkowane były geometrii. Jak pisała Bożena Kowalska: "Można by nazwać te obrazy 'fuga-mi' lub 'etiudami na jedno narzędzie', co wydaje się tym bardziej usprawiedliwione, że skojarzenie ich rytmów z muzycznymi nasuwa się dość sugestywnie. Prace te, monochromatyczne, w barwach ugrów, metalicznej szarości, wyszukanej zieleni, niebieskości czy wręcz czerni lub bieli, na innej za-sadzie niż 'Fonematy' rozgrywały problem światła. Załamywało się ono na reliefowych 'listewkach' z farby, odbijając się nikłym blaskiem i dając wąskie smużki cienia. W obramieniach matowe płaszczy-zny równomiernie wchłaniały światło lub nim emanowały" (Bożena Kowalska, Roman Opałka, Kra-ków 1996, s. 23).
Mimo ascetycznego doboru środków ekspresji cykl, z którego pochodzi prezentowana praca, nie jest bynajmniej ubogi. Dyskretne bogactwo i różnorodność tych kompozycji opierała się na podzia-łach, które Roman Opałka różnicował ze względu na szerokość, miękkość, przestrzenność. Była to forma działań z materią wywiedziona z klasycznego malarstwa tego typu. Malarstwo Fautriera, Tàpiesa i Burriego zwykle przybierało dramatyczny, katastroficzny wyraz, niosąc skojarzenia z roz-dartą tkanką organiczną, bądź kreowało wycinek jakiejś powierzchni: rzeczywistej lub wyimaginowanej. Mimo pozornych różnic Opałka w cyklu "Alfabet grecki" posługiwał się tymi samymi środkami ekspresji, co w malarstwie materii, ale wykorzystywał je do innych celów. Odrzucił programową rolę artysty jako demiurga, który tworzy obiekty analogiczne do wytworów natury, wprowadzając do swoich prac ład charakterystyczny przy kreacji ludzi. Zamiast biologicznej, zmysłowej dosłowno-ści nadał swoim kompozycjom sens kontemplacyjny. Dzięki temu artysta podporządkował malarstwo materii rygorowi geometrii, zwyciężając zasady tego nurtu i wybierając własną indywidualność twórczą.
Roman Opałka to artysta, którego prace poszukiwane są przez prywatnych kolekcjonerów i instytucje muzealne na całym świecie. Zanim doszedł do swojej ostatecznej meta-idei "obrazów liczonych", sięgał po przeróżne formy ekspresji, w każdej z dziedzin osiągając interesujące i odkrywcze rezultaty. Dopiero dziś, z perspektywy czasu, dostrzec można logiczny ciąg spójnie umotywowanych przeobrażeń, które konsekwentnie wiodły do konkluzji "Detali". Jednym z tych etapów była seria "Alfabet grecki", w której również unaocznił się oryginalny, filozoficzny aspekt jego całej twórczości.

Wojnę spędził w Niemczech, w 1945 powrócił do Francji, rok później przyjechał do Polski. W 1950 ukończył studia na łódzkiej PWSSP, a w latach 1950-56 studiował na warszawskiej ASP. Od 1965 działał we Francji. Przedstawiciel konceptualizmu. Początkowo tworzył kwasoryty (m.in. seria Opisanie świata); później kompozycje przestrzenne z płótna, zwane "poduszkowcami"; a od 1965 zaczął pokrywać płótna, nazywane przez siebie "detalami" rzędami kolejnych cyfr, zaczynając od jedynki (pierwszy został zapisany liczbami od 1 do 35327), co miało oddawać upływ czasu. Płótnom towarzyszyła fotografia twarzy artysty ukazująca oznaki starzenia się i nagranie jego głosu. Jest laureatem wielu nagród, między innymi: Nagrody Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida. Brał udział w Biennale w Sao Paulo (1969 i 1977), Documenta w Kassel (1977 ), Biennale w Wenecji (1995 ).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.