PRACA DWUSTRONNA - PORTRETY KOBIECE, 1956-1957

W latach 1949-1950 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, a następnie w latach w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (1950-1956). Od 1977 roku na stałe mieszka we Francji. Wczesna twórczość Opałki należała do nurtu malarstwa realistycznego. W końcu lat 50-tych artysta zaczął uprawiać malarstwo materii, stworzył cykl prac o wyraźnie zaznaczonym rytmie (Chronomy, 1961-1963, Fonematy, 1963-1964). Od tego czasu w twórczości artysty obowiązuje zasada harmonii. Od 1970 r. jest ona wyrażana przez zasadę ‘progresywnego liczenia` - powstają obrazy wypełniane zapisem kolejnych chwil przepływającego czasu.
Jest laureatem wielu prestiżowych nagród m.in.: Grand Prix na I Biennale grafiki w Bradford (1968), na X Biennale w So Paulo (1969), Grand Prix na III Międzynarodowym Biennale Grafiki w Krakowie (1970), na XIV Biennale w So Paulo (1977), Documenta w Kassel (1977), Biennale w Wenecji (1995).
Jeszcze po ukończeniu studiów, do roku 1958, a nawet 1959, nie zarzucił artysta przedstawieniowych ujęć, tworząc z upodobaniem bezpretensjonalne, wirtuozerskie obrazy i szkice. Cechowała je prostota i lekkość, trafna synteza ruchu i charakterystyki psychologicznej. Praca przedstawia dwie podobizny tej samej kobiety. Na pierwszej z nich artysta kilkoma wprawnymi kreskami naszkicował w ujęciu z profilu twarz kobiety, o pełnych rysach, oczach z gęstymi rzęsami, w krótko obciętych włosach. Na odwrocie szkic modelki o bardziej ostrej, wyrazistej charakterystyce.