Autoportret, 1956 r.

Roman Opałka przez lata kojarzony był głównie z konsekwentnie malowanymi obrazami liczonymi. W czasie gdy opinia publiczna oficjalnie doceniła tę odsłonę jego twórczości (uprzednio uważaną za nieco kontrowersyjną), zwróciły na siebie uwagę wcześniejsze dokonania artysty. A było ich niemało. Artysta, rozwijając warsztat, próbował swoich sił w licznych technikach malarskich i rysunkowych, żonglował tematyką prac – od wypełnionych po brzegi elementami pejzaży, poprzez ilustracje, okładki książkowe, projekty plakatów czy karty pocztowe.

Prezentowany autoportret pochodzi z 1956 roku, czyli z czasu kiedy młody Opałka opuszczał mury Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Nie był to w jego karierze pierwszy autoportret (najwcześniejszy znany nam autoportret wykonany został tuszem w 1953 roku), ale zdecydowanie jeden z ciekawszych w jego twórczości.
Podobnie jak inne prace Romana Opałki z lat 50. charakteryzuje się on syntetycznym oddaniem rzeczywistości. Kubizująca forma, kształty obwiedzione wyraźnym konturem, brak światłocienia, zamiłowanie do zieleni to charakterystyczne elementy dla malarstwa Opałki tego czasu. Praca namalowana zdecydowanymi ruchami pędzla, monumentalna zarówno poprzez swój rozmiar, jak i kompozycję, nie pozwala przejść koło siebie obojętnie.

Wojnę spędził w Niemczech, w 1945 roku powrócił do Francji, rok później przyjechał do Polski. W 1950 roku ukończył studia na łódzkiej PWSSP, a w latach 1950-56 studiował na warszawskiej ASP. Od 1965 działał we Francji. Przedstawiciel konceptualizmu. Początkowo tworzył kwasoryty (m.in. seria "Opisanie świata"); później kompozycje przestrzenne z płótna, zwane "poduszkowcami"; a od 1965 zaczął pokrywać płótna, nazywane przez siebie "detalami" rzędami kolejnych cyfr, zaczynając od jedynki (pierwszy został zapisany liczbami od 1 do 35327), co miało oddawać upływ czasu. Płótnom towarzyszyła fotografia twarzy artysty ukazująca oznaki starzenia się i nagranie jego głosu. Jest laureatem wielu nagród, między innymi: Nagrody Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida. Brał udział w Biennale w Sao Paulo (1969 i 1977), Documenta w Kassel (1977), Biennale w Wenecji (1995).

Podatki i opłaty
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.