Powidoki, 1946 r.

"Narzędziem ideowo - artystycznym Modzelewskiego i Wegnera była `Teoria widzenia` Strzemińskiego, która w pionierski sposób wyjaśniała między innymi wpływ postimpresjonistycznego malarstwa Paula Cezanne`a na powstanie kubizmu w ramach nurtu racjonalistycznego sztuki współczesnej. Modzelewskiego i Wegnera łączyło bardzo analityczne, naukowe podejście do problematyki formy plastycznej, zakładającej, że celem tej kreacji jest synteza formy obserwowanej rzeczywistości, co może być funkcją jedynie określonej świadomości widzenia plastycznego. Modzelewski i Wegner byli apostołami matematyki i analizy formy, debatowali o "ekonomii stosowania kolor".
Andrzej Jocz, Roman Modzelewski - osobowość z ram wychodząca, [w:] Pracownia prof. Romana Modzelewskiego, katalog wystawy

Studia odbył na warszawskiej ASP w pracowniach Felicjana Kowarskiego i Leonarda Pękalskiego. Dyplom z malarstwa uzyskał w 1946. W 1937 wziął udział w ekspozycji polskiego malarstwa na Wystawie Światowej w Paryżu. Po wojnie współorganizował i zakładał w Łodzi uczelnię artystyczną - obecną Akademię Sztuk Pięknych. Z łódzką uczelnią związany był przez 37 lat. Był tam profesorem i pierwszym rektorem z wyboru. W 1956 w Łodzi wziął udział w wystawie Grupy Łódzkich Plastyków obok Stanisława Fijałkowskiego, Lecha Kunki, Antoniego Starczewskiego, Teresy Tyszkiewicz i Stefana Wegnera. Na początku malował pod wpływem impresjonizmu. Eksperymenty z formą i kolorem zainicjowały kierunek określony przez Strzemińskiego jako solaryzm. W tym okresie malował abstrakcje z zawartymi w nich aluzjami do rzeczywistości. W latach 40. i 50. rozpoczął cykl prac interpretujących zagadnienia późnego kubizmu. Były to barwne i fakturowe kompozycje. Poszukiwania pozostające w kręgu abstrakcji, geometrii, związane z fakturą w obrazie, towarzyszyły całej, późniejszej twórczości artysty. Równie ważną rolę w jego artystycznych dokonaniach miały prace projektowe. Był jednym z pierwszych artystów w Polsce, którzy eksperymentowali w połowie lat 50. z tworzywami sztucznymi. W 1957 zaprezentował prototyp dwóch foteli wykonany z udziałem tworzyw sztucznych. W 1961 opatentował model fotela całkowicie wykonany z tego materiału. Model ten zyskał uznanie Le Corbusiera, propozycje wdrożenia produkcji seryjnej na Zachodzie nie miały jednak żadnych szans powodzenia w ówczesnej Polsce. W 1966 podjął się opracowania jachtu z tworzywa. W drugiej połowie lat 70. zaprojektował i wykonał jacht "Amulet", w latach 80. stworzył jego morską wersję - jacht "Talizman".