PIONY Ok. 1960 r.

ARTYMOWSKI Roman
Urodził się w 1919 r we Lwowie, zmarł w 1993 r w Warszawie. Podczas II wojny światowej walczył w oddziałach ZWZ i Armii Krajowej. W czasie okupacji związany był z konspiracyjnym teatrem Tadeusza Kantora. W tym okresie interesował się poezją - członek krakowskiej grupy poetyckiej "Inaczej". W 1945 r podjął studia na ASP w Krakowie. Jego nauczycielami byli Eugeniusz Eibisch - malarstwo, Andrzej Jurkiewicz, Konrad Srzednicki - grafika i Czesław Rzepiński - rysunek. W październiku 1949 r wystawił po raz pierwszy swe prace. W latach 1953-1956 brał udział w wykonaniu polichromii odbudowywanych kamienic Rynku Starego i Nowego Miasta w Warszawie. W 1958 r po raz pierwszy odbył podróż na Bliski Wschód. W 1959 r w galerii Krzywe Koło miał pierwszą wystawę indywidualną, na której pokazał prace powstałe pod wpływem podróży do Włoch. W tym samym roku odwiedził Bagdad, organizując tam wystawę polskiej sztuki współczesnej. W latach 1959-1960 wykłada grafikę artystyczną i poligrafię w bagdadzkich uczelniach artystycznych. W latach 1962-1967 ponownie w Iraku na stanowisku kierownika Katedry Grafiki Warsztatowej ASP w Bagdadzie. Po powrocie do Polski pracuje w PWSSP w Łodzi - prowadzi Pracownię Malarstwa i Rysunku na Wydziale Tkaniny. W latach 1971 - 1974 był rektorem łódzkiej PWSSP. W latach 1976 - 1079 pracuje w Iraku jako profesor ASP Uniwersytetu Bagdzdzkiego. W 1982 r otrzymał profesurę na warszawskiej ASP, w latach 1983 - 1984 był rektorem tej uczelni. W 1992 r wraz z żoną Zofią zakłada fundację "Promocja Polskiej Sztuki Wizualnej" z siedzibą w Łowiczu.
Artymowski, uczeń kolorysty Eugeniusza Eibischa wszedł do dziejów sztuki jako artysta szczególnie wyczulony na niuanse barwne i walory niezwykłych faktur. Początkowo realista, oddalał się stopniowo od malarstwa figuratywnego w stronę informelu, by w końcu przyjąć konwencję swoiście rozumianej abstrakcji geometrycznej.
Najsilniejszą inspiracją okazał się dla artysty pustynny krajobraz Iraku, orientalna, nasycona tajemnicą atmosfera Bagdadu. Owocem podróży na Bliski Wschód były wysmakowane w barwie i fakturze płótna, akwarele i grafiki. W głębi na poły abstrakcyjnych układów dojrzeć można sylwetki arabskich kobiet, pustynne słońce, ruiny starożytnych miast. Mistrzowsko potrafił oddać istotę tamtejszego pejzażu – lejący się z nieba żar, rozedrgane, gorące powietrze. Te ulotne efekty osiągał malarz dzięki zastosowaniu niezwykłych, wymyślanych przez siebie lub wskrzeszanych po wiekach zapomnienia technik, rzadko stosowanych materiałów; był w tym mistrzem.
W późniejszej twórczości wspomnieniem Orientu stał się, wciąż na nowo przetwarzany, motyw nisko nad horyzontem zawieszonego słońca – symbol, znak rozpoznawczy, najsilniej z artystą kojarzony.