Soft Red Cadmium II, 1975 r.

"Czasem patrzę na swoje obrazy jako na dzieła architektoniczne, ponieważ najpierw wypracowuję swój plan, wypracowuję swoją ideę i dopiero potem przystępuję do konstruowania obrazu".
Richard Anuszkiewicz, 1970


"Matematyczne zainteresowania Anuszkiewicza osiągnęły najwyraźniejszy kształt w połowie lat 70., razem z rozpoczęciem cyklu "Spectral". Płaszczyzny koloru, mające w tym okresie najobszerniejszy na tle całej jego kariery zakres, są w tym czasie przebijane liniami o stopniowanych długościach, grupowanymi w odstępach po osiem. Te, przypominające skalę linijek, znaczniki powodują przesunięcia kolorów nazywane "kontrastami symultanicznymi". Ton ciepły jest otoczony zimnym i odwrotnie. Anuszkiewicz wykorzystał ten sam sposób obwodowego znakowania w "Stimulusie" oraz "Intensity" z 1965 roku. Kompozycje z cyklu "Spectral" zostały trafnie opisane jako ciepło-zimne obrazy, które "nieustannie kontrolują własną temperaturę". W "Trans Midnight Spectra" z 1975 roku rosnące linie skali prostują się i prężą jak błękitni i zieloni strażnicy rozpuszczający się na ciemnopurpurowym tle. Efekt jest, w sposób bliski sztuce Rothko, otwarcie romantyczny. Z drugiej strony, "Spectral" w dużej mierze kontynuują zainteresowanie lżejszymi, bardziej słonecznymi odcieniami żółci i zieleni, do których niekiedy dodany jest również róż - tak jak ma to miejsce w cyklu "Portals".

"Spectral Complementaries" stanowią osobną serię w ramach większej całości, są numerowane rzymskimi cyframi. "Tutaj Anuszkiewicz po raz pierwszy stworzył dzieła z tak rozległym użyciem płaszczyzny koloru. Być może większe znaczenie miała jednak zmiana formy z kompozycji zamkniętej na otwartą, w której płaszczyzna koloru niejako wyfruwa z obrazu. W "Sunrise Chroma" z 1974 roku (jest to ostatnia z prac reprodukowanych w monografii Karla Lunde z 1976) czerwone segmenty pionowych linii skali przypominają skalę rtęci na termometrze.

Z perspektywy czasu "Portals" i "Spectras" z początku lat 70. stanowią poetycką przerwę ujętą heroicznymi gestami z lat 60. i 80. Ich miękkie krawędzie i delikatne odcienie zwiastują okres odświeżenia. Zbierają energię przygotowując niejako mający nastąpić kolejny etap. U schyłku dekady, w 1979 roku, wystawa Anuszkiewicza w galerii Alexa Rosenberga została entuzjastycznie przyjęta przez Johna Gruena za "powrócenie do prostoty kompozycji, które wywiera szczególny wpływ na formę, którą Anuszkiewicz od dłuższego czasu był zainteresowany: dośrodkowy kwadrat. Trwałość tego obrazu i jego subtelna kolorystyka stanowią zmienność, która stale wytwarza wrażenie bezczasowości i potwierdza, że Anuszkiewicz jest nie tylko mistrzem własnego rzemiosła, ale także artystą operującym najwyższą mocą ekspresji".
John T. Spike, Richard Anuszkiewicz: Color Precisionist, [w:] Anuszkiewicz. Paintings & Sculptures 1945-2001, red. D. Madden, N. Spike, Florencja 2010, s. 29.