Soft Blue III, 1976 r.

POCHODZENIE:
- zakup bezpośrednio od artysty, 1977
- kolekcja prywatna, USA
- Sotheby's Nowy Jork, 2016
- kolekcja prywatna, Polska


„Moje prace mają charakter eksperymentalny i skupiają się na badaniu zestawień intensywnych kolorów komplementarnych, a także na optycznych zmianach, jakie zachodzą w efekcie, oraz na badaniu osiągniętego dynamicznego efektu, kiedy ten jest poddawany działaniom promieni światła i oddziaływaniu światła na kolor”.

Richard Anuszkiewicz

W latach 70. w sztuce Anuszkiewicza nastąpiło przeobrażenie. W tym okresie skupił się on przede wszystkim na kompozycjach linearnych. Za pomocą cienkich oraz delikatnych linii tworzył na swoich płótnach iluzję głębi. Zmiana ta pojawiła się pod wpływem narastającej fascynacji matematyką. W centrum zainteresowań autora znajdowały się optyczne zmiany w postrzeganiu, pojawiające się wskutek zestawienia intensywnych barw w powtarzalne, geometryczne układy. W zaprezentowanym dziele artysta zderzył kontrastowe kolory ciepłych żółci oraz pomarańczy z intensywną barwą niebieską. Linie, za pomocą których ukazał głębię, budują również „pulsujący” efekt. W efekcie praca daje wrażenie ruchu.
Zaprezentowany obraz powstał w dojrzałym okresie twórczości malarza, gdy jego zainteresowanie matematyką osiągnęło najwyraźniejszą formę. Już w tym momencie Anuszkiewicz miał ugruntowaną pozycję w świecie sztuki, a na swoim koncie - wiele wystaw. Najważniejszą z nich stała się słynna ekspozycja pt. „The Responsive Eye”, która odbyła się w 1966 w MoMA. To właśnie na niej dzieła Anuszkiewicza zawisły obok realizacji takich artystów jak Bridget Riley czy Victor Vasarely. Wystawa cieszyła się ogromnym uznaniem publiczności. Wydarzenie odbiło się echem na tyle dużym, że wiele form oraz elementów, które pojawiły się na płótnach, zaczęło pojawiać się w kulturze masowej, zarówno w świecie mody, jak i reklamy. W tym okresie Anuszkiewicz rozpoczął także współpracę ze słynną i uznaną Sidney Janis Gallery. Założona w 1948, była jedną z instytucji, która brała pod swoje skrzydła wielu najbardziej awangardowych nowojorskich artystów. Renomę galerii zbudowano na współpracy z Fernandem Legerem, Pietem Mondrianem oraz twórcami związanymi z grupą De Stijl, a także futurystami czy fowistami. W 1952 Sidney Janis zorganizował pierwszą wystawę indywidualną Jacksona Pollocka i w ten sposób ugruntował pozycję galerii na nowojorskim rynku sztuki. Związek Anuszkiewicza z tą instytucją oraz jej niezwykle utalentowanym właścicielem i handlarzem sztuki stał się krokiem milowym dla autora. Na jednej z wystaw zorganizowanych przez galerię op-artowe realizacje artysty zawisły obok płócien Roya Lichtensteina, Claesa Oldenburga, Bridget Riley czy Victora Vasarely’ego.
Twórczość Anuszkiewicza wpisała się na stałe w światową historię sztuki. Artysta w połowie lat 80. został uznany przez krytyków amerykańskich za jednego z najważniejszych i najbardziej znaczących przedstawicieli op-artu. „Ludzie zawsze myśleli, że moim celem było optyczne szokowanie - mówił w wywiadzie. Ja nie chciałam szokować. Chciałem łączyć kolory w taki sposób, w jaki nie były dotychczas łączone. Wciąż robię to, co robiłem, ale teraz analizuję to bardziej dogłębnie. Tak jak impresjoniści, chciałem, by kolory łączyły się w oku obserwatora. Nie chciałem mieszać ich na palecie. W ten sposób osiągam większą intensywność koloru oraz jego czystość. Inaczej niż impresjoniści nie prowadziłem tych eksperymentów w obrębie tematyki dzieł i odkryłem większą wolność w sztuce niefiguratywnej” (David L. Shirey, A colorist still flouts convention, „The New York Times”, 3.02.1985, [cyt. za:] http://www.nytimes.com/1985/02/03/nyregion/a- -colorist-still-flouts-convention.html, tłum. Agata Matusielańska).

W latach 1948-53 uczył się w Cleveland Institute of Art. Następnie wraz z Josefem Albersem ukończył wydział Sztuki i Architektury na Yale University. Anuszkiewicz uważany jest za jednego z twórców Op-artu. Na początku swojej drogi twórczej artysta zrealizował serię dużych, malowanych obiektów z drewna, o różnych kształtach, bezpośrednio wchodzących w przestrzeń. Dzięki niewielu zabiegom, między innymi, poprzez zróżnicowanie grubości pionowych linii jednej barwy, położonych na skontrastowanym, prawie monochromatycznym tle, Anuszkiewicz doprowadzał do przestrzennego promieniowania koloru. Prace te, których źródłem była między innymi "Świątynia Złotej Czerwieni", zostały skonstruowane inaczej niż wcześniejsze abstrakcyjne obrazy bez wykorzystywania typowej dla tego kierunku iluzji optycznej i jej percepcji. Anuszkiewicz w swych kompozycjach najczęściej używa podstawowych figur geometrycznych, tworząc iluzję ruchu abstrakcyjnych obrazów.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.