Z CYKLU PTAKI, 1957 R.

Artysta debiutował podczas Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki "Przeciw wojnie - przeciw faszyzmowi" w warszawskim Arsenale (1955). Nieco pó¼niej, w okresie "odwilży", związał się z grupą twórców skupionych wokół Mariana Bogusza i prowadzonej przez niego Galerii "Krzywe Koło". O tym etapie twórczości mówił: "W okresie wystawy w Arsenale, a zresztą i pó¼niej, w latach 1956-57, moje obrazy bliskie były malarstwu figuratywnemu; obracałem się w świecie realiów znanych, realia te wystarczały jeszcze treściom, które chciałem pokazać. Ale z czasem okazało się, że dla spraw, jakie mam do powiedzenia, dla treści, jakie chcę w swoich obrazach zamknąć, muszę znale¼ć formy będące czymś w rodzaju syntezy, formy kreujące, a nie naśladowczo powtarzające; formy, których sugestywność odpowiadałaby zamierzonemu celowi". Poszukiwanie owych form sugestywnych szybko doprowadziło artystę do odrzucenia - nomen omen - sugestii przedmiotowych, tematycznych i skupieniu się na specyficznym obszarze inspiracji, jakim jest świat przyrody. Inspiracje znajdowały jednak rozmaity wyraz plastyczny - była to droga od początkowych pejzaży "rzeczywistych", poprzez "baśniowe" do "metaforycznych". Wśród pierwszych i drugich najpierw pojawiły się bezludne kompozycje z rozpoznawalnymi formami architektonicznymi, stopniowo coraz bardziej odkształcanymi w rytm dyktatu wyobra¼ni, fantazji (Słońce nad miastem, Pejzaż w fioletach i zieleniach - oba 1957; Cztery słońca, 1958). W owych pejzażach "architektonicznych", w których można rozpoznać elementy lirycznej poetyki Kleego (cienka druciana kreska) i Miró (swobodna plama), często ważnym elementem jest tarcza słoneczna (Czerwone słońce, Słońce opada - oba z 1958) i krążące nad ziemią ptaki (seria Ptaki, 1957-58). Szybko jednak ledwie czytelny, aluzyjny kształt zostaje wyparty przez całkowicie abstrakcyjny znak plastyczny.