Pejzaż żółty, 1959 r.

„(...) patrząc na pejzaż, można odczuwać bardzo różne rzeczy. Można smakować jego kolor czy harmonie form, a można także myśleć o tym, że jest on kreacją naszych zmysłów, zastanawiać się nad przemijaniem naszych ludzkich spraw”.

Rajmund Ziemski, 1962

Zaprezentowana kompozycja powstała we wczesnym okresie działalności autora. Ziemski zadebiutował w warszawskim Arsenale, na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki „Przeciw wojnie - przeciw faszyzmowi”. Pod koniec lat 50. rozpoczął prowadzenie pracowni malarstwa na macierzystej uczelni: Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Najwcześniejszą fazę swej twórczości określał jako bliską malarstwu figuratywnemu. Dopiero parę lat później zwrócił się w stronę abstrakcji, by - jak sam opowiadał - rozpocząć poszukiwanie syntezy form, sugestywnych w swoim wyrazie. To w tym czasie główną inspiracją artysty stała się natura. Jak określa Aleksander Wojciechowski, Ziemski w swojej sztuce przeszedł drogę od pejzażów „rzeczywistych” poprzez „baśniowe” do „metaforycznych”.
Artysta przez kilkadziesiąt lat nadawał swoim dziełom tytuły „pejzaży”, które nieraz opatrywał numerem oraz datą roczną. Zakres kolorystyczny obrazów to przede wszystkim opalizujące żółcienie, zielenie czy brązy. Autor często podkreślał, że interesuje go przede wszystkim problematyka malarska, nie porusza natomiast tematów społecznych czy politycznych. Ziemski był oddany swojej sztuce ponad miarę i ocenia się, iż pracował niemal każdego dnia, aż do śmierci w 2005.
Każdy okres w twórczości artysty był inny, ale wiązał się z podobnymi zagadnieniami. Jak opowiada o sztuce Ziemskiego Wojciech Cieśniewski, „Abstrakcjoniści zmniejszyli znaczenie elementu narracyjnego w obrazie, odniesienia do przedmiotu. Podobnie Ziemski. Jest abstrakcjonistą - jak każdy dobry malarz - z tego powodu, że usamodzielnił swoje obrazy - ich wymowę, działanie i przesłanie - od źródeł, z których powstały. I to, co było swoiste dla Ziemskiego, to docenianie roli znaku, pojedynczego znaku w obrazie, do tego stopnia, że kilkakrotnie w ciągu całego swojego życia modyfikował system znaków, którymi operował. Uważał, że są one podstawą precyzyjnego wypowiedzenia się i wyrażania siebie. Te modyfikacje języka wypowiedzi, nawet kilka lat przed śmiercią, świadczą o tym, że co najmniej kilka razy w ciągu swego życia mógł nie czuć się spełnionym artystą. U Ziemskiego widzę system znaków lat 50., inny - w latach 60., jeszcze inny - około roku 1970-71, około 1977 znowu zmiana. Następnie lata 80. i 90. I ostatni okres - wzmocnienie znaczenia regularnych i nieregularnych znaków geometrycznych w zderzeniu ze znakami organicznymi, trwający od końca lat 90. do 2005. Cóż to oznacza? Między innymi to, że możliwości języka, którym artysta operował w danym okresie - po czasie nie wystarczały mu, aby ująć całą ciekawość życia, potrzebę określenia i spełnienia siebie. Zmiana cech lub elementów języka była wyrazem, że coś w życiu Ziemskiego się kończy, a coś zaczyna” (Wojciech Cieśniewski, Wspomnienie, [w:] Rajmund Ziemski. Malarstwo, Warszawa 2010, s. 100).

Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w 1955 roku obronił dyplom w pracowni Artura Nacht-Samborskiego. Przez kilkadziesiąt lat był profesorem tej uczelni. Debiutował na „poodwilżowej” wystawie w „Arsenale” w 1955 roku. Na przełomie lat 50. i 60. współpracował z Galerią Klubu Krzywego Koła. W 1979 roku otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa. Jego obrazy znajdują się w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i Poznaniu oraz wielu kolekcjach w kraju i zagranicą.


PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.