Pejzaż 50/62, 1962 r.

"Gęstość zroszonej deszczem gliny, sypkość pyłu pokrywającego spaloną słońcem drogę, twardość kamieni - to wszystko są elementy, z których tworzyć można obrazy. (…) Szarość nie jest dla [Ziemskiego] tylko ciemną barwą. Może być ona błotnistym polem, może być mrokiem lasu, może być kawałkiem zmurszałej ściany. Tak rodzi się specyficzna faktura tych niezwykłych krajobrazów". Aleksander Wojciechowski, Rajmund Ziemski, Warszawa 1965, s. 7

Inspiracje naturą wyniósł Ziemski nie tylko z akademickiego środowiska kolorystów, podobne skłonności miało wielu ówczesnych malarzy wypowiadających się głosem współczesności - malarstwem materii, informel. Był wśród nich i Ziemski, i Kobzdej, Kierzkowski czy (z mniej radykalnych) - Tadeusz Dominik. Natura w przypadku Ziemskiego stanowiła punkt wyjścia dla poszukiwań formalnych, które skupiły się przede wszystkim na zagadnieniu materii. W sposobie interpretacji pejzażu, próbie uchwycenia najdrobniejszych niuansów i nadania im cech autonomicznych zbliżał się do malarstwa Kobzdeja przełomu lat 50. i 60. Jego stosunek do materii i poszukiwania w jej obrębie wartości kolorystycznych i fakturalnych przywodzą na myśl konotacje z "alchemicznym" malarstwem Brzozowskiego. Od początku był twórcą odrębnym, odpornym na mody, szybko znalazł własny, niepowtarzalny język artystyczny. Od początku lat 60. konsekwentnie aż do śmierci Ziemski tytułował swe obrazy "Pejzażami" i oznaczał numerem łamanym przez rok powstania. Cechy malarstwa Ziemskiego pozwalają łączyć je z ideą pejzażu wewnętrznego - inspirowanego naturą, o cechach abstrakcyjnych, choć potencjalnie rzeczywistego, będącego jednak odzwierciedleniem stanów emocjonalnych artysty. Odejście pod koniec lat 50. od malarstwa przedmiotowego uzasadniał: "z czasem okazało się, że dla spraw, jakie mam do powiedzenia, dla treści, jakie chcę w swoich obrazach zamknąć, muszę znaleźć coś w rodzaju syntezy, formy kreujące, a nie naśladowczo powtarzające formy, których sugestywność odpowiadałaby zamierzonemu celowi".
Niepodważalny walor malarstwa Ziemskiego stanowi jego ekspresyjność. Charakterystyczną cechą płócien z pierwszej połowy lat 60. jest cienka pajęczyna fakturowej formy o rozwichrzonych konturach nanoszona często przez Ziemskiego na wzór formalnych zabiegów artystów związanych z nurtem action painting. Piotr Majewski wspomina o historycznej fotografii przedstawiającej Rajmunda Ziemskiego w trakcie pracy nad obrazem - artysta, niczym Jackson Pollock, rozlewa farbę na ułożonej poziomo płaszczyźnie obrazu. Mimo podobnych środków formalnych, od malarstwa gestu odróżniał sztukę Ziemskiego klasyczny warsztat - owszem, artysta wykorzystywał efekt przypadku, nie grał on jednak w malarstwie Ziemskiego nigdy roli prymarnej. Każda praca była dziełem wystudiowanym, stworzonym według tradycyjnych zasad sztuki malarskiej - opartym na prawidłach kompozycyjnych, powstającym w pełnej świadomości użycia koloru i efektów malarskich. Informel pozbawiony dominującej roli przypadku to definicja, z którą najczęściej spotkać się można w pracach omawiających twórczość Ziemskiego, która wymyka się jednakże wszelkim próbom sklasyfikowania. Maciej Gutowski przy okazji wystawy artysty w galerii Zapiecek w 1979 roku pisał: "Tak bardzo malarski informel wymyka się całkowicie opisowi. Można opowiadać o czysto malarskiej formie albo poprzez nic nie dający opis, albo poprzez nieznośne w swej manierze metafory, odwoływanie się do jakichś kosmicznych wizji, które nie są tu prawdą, a tylko zaciemniają istotę. Były to kłopoty krytyki tamtych lat, dziś, gdy sposób pisania o sztuce stał się niepomiernie bardziej konkretny, kłopoty te wzrosły wielokrotnie" (Maciej Gutowski, Przestrzeń i kolor, "Kultura", 1979, nr 49).

Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w 1955 roku obronił dyplom w pracowni Artura Nacht-Samborskiego. Przez kilkadziesiąt lat był profesorem tej uczelni. Debiutował na "poodwilżowej" wystawie w "Arsenale" w 1955 roku. Na przełomie lat 50. i 60. współpracował z Galerią Klubu Krzywego Koła. W 1979 roku otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa. Jego obrazy znajdują się w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i Poznaniu oraz wielu kolekcjach w kraju i zagranicą.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.