Pejzaż 17/62, 1962 r.

"W Galerii Klubu Staromiejskiego Rajmund Ziemski na trzeciej swej tu wystawie eksponuje zamknięty cykl 21 pejzaży bezprzedmiotowych. Powstały one w okresie od jesieni 1961 do wiosny 1962.
Sceneria pejzaży przypomina swą organizacją koszmary `Zamku` czy `Kolonii karnej` Kafki. Autor odwołuje się w swych założeniach do treści filozoficznych głoszonych przez Camusa, pomimo to moralistyka jego pozostaje w kręgu `vanitas`. Podobnie jak Kafkę i Camusa interesuje go problem odpowiedzialności - i tu powstaje możliwość realizacji malarskiej. Rajmund Ziemski nie uprawia ilustratorstwa, nie posługuje się również metaforami literackimi.
Maluje rozkład, niepowodzenie, rozdarcie wewnętrzne. Demonstrując rozpad symbolicznego organizmu, odrywa go od siebie, od własnej osobowości - ukrywając ją. To znaczy: stara się używać swych środków artystycznych - kompozycji, koloru, zróżnicowania materii, form `wykrojów` i rodzajów pikturalności, eliminując czynniki subiektywne, psychiczne nim powodujące. Unika sugestywnego przedstawiania swoich stanów podświadomości, unika automatyzmu, a nawet ekspresyjności. Nieustannie siebie kontroluje. Pracuje tak, jak gdyby mierzył każdym dotknięciem pędzla w pustkę, zakładając, że wszystkie te pociągnięcia mogą składać się na obraz tylko dlatego, że wzajemnie siebie postulują.
Jest malarzem, który w swej pracy kieruje się metodą krytyka pragnącego ustalić `artystyczną obiektywność` dzieła. To właśnie dążenie do obiektywizacji, do absolutnej odpowiedzialności za każde uderzenie pędzlem nadaje ogólny ton ćwiczenia moralnego jego obrazom. Jest pryncypialny. Nie znosi patosu i dekoracyjności. Skojarzenia, które sugerują jego płótna o chropawej fakturze i zgrzytliwym kolorycie - są lapidarne. Pomimo wyrafinowania wywodzą się z wyobraźni prawie ludowej. Są tu maski diabłów, kostuchy, `danse macabre`, a także poharatane skrzydła. Są to skojarzenia bliskie chrześcijańskim `misteriom religijnym`, `miracle`om` [religijnym przedstawieniom - przyp. red.], które odbywały się to na cmentarzach, to na placach jarmarcznych.Także budowa tego cyklu pejzaży nasuwa na myśl `miracle`. Podstawą wszystkich zwrotek misterium, prowadzonego w formie dialogu, była jedna melodia. Tu we wszystkich niemal płótnach o jednolitej zawartości treściowej skontrastowane zostały ciemne, głuche, miękko rozmalowane tła z wykrojami o dramatycznie spiętrzonej, migotliwej fakturze. W materii tej, mięsistej, ruchliwej i zagęszczonej (brunatnej, czarno-białej czy nawet niebiesko-białej) otwierają się bądź niepokojące rude kawerny, bądź szerokie rozdarcia wypełnione drętwą fioletowością. Warstwy gąszczu rozchylają się czasem nieoczekiwanie, by zalśnić dźwięcznymi zestawieniami różów i zieleni, jednak ograniczonymi do rozegrania szarości" (Hedda Bartoszek, Malarstwo Rajmunda Ziemskiego, "Nowa Kultura" 1962, nr 18).


Studia ukończył w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 1955 w pracowni Artura Nacht-Samborskiego i przez kilkadziesiąt lat był profesorem tej uczelni. Debiutował na "poodwilżowej" wystawie w "Arsenale" w 1955 roku. Na przełomie lat 50. i 60. współpracował z Galerią Klubu Krzywego Koła. W 1979 otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa. Jego obrazy znajdują się w Muzeum Narodowym w Warszawie, Krakowie i Poznaniu oraz wielu kolekcjach w kraju i zagranicą.