SŁONECZNIKI

Malarz, pisarz, członek ugrupowania Rytm. W latach 1910-15 studiował w Wiedniu filozofię, architekturę i malarstwo. Po powrocie do kraju kształcił się przez pewien czas w krakowskiej ASP, korzystał również ze wskazówek ojca, Jacka Malczewskiego. W 1917 osiadł w Zakopanem. Około 1922 skrystalizował się indywidualny styl malarski artysty, a od 1923 jego obrazy zaczęły pojawiać się na wystawach. Malczewski malował przede wszystkim krajobraz, a zwłaszcza senne stacyjki kolejowe, małe miasteczka, tatrzańskie hale, błotniste drogi i pejzaże fabryczne ze Śląska. Przedstawiał własną wizję świata bliską sennemu marzeniu i baśniom, aczkolwiek opartą na obserwacji obiektywnej rzeczywistości. Przestrzeń swoich obrazów konstruował na podobieństwo dekoracji teatralnej z rampą, kulisami i sceną, na której pojawiały się niekiedy kukiełkowate postaci ludzi i zwierząt. Silnie upraszczał kształty, świadomie prymityzował, co zbliżało chwilami jego styl do charakteru twórczości dziecięcej czy amatorskiej. Koloryt jego prac sprowadzony jest do kilku podstawowych barw o podobnym natężeniu, a faktura jest zazwyczaj gładka i lśniąca.
Widok na drewniany dom z obramieniami okiennymi i wejściowymi barwy ochry. Przed domem rosnące kwiaty ogrodowe i słoneczniki odcinają się kontrastem intensywną żółcienią od żywej, nasyconej, zieleni. Całość malowana z wyczuciem i dążnością do mocnych w wyrazie zestawień barwnych.