Pierwszy śnieg

Warsztatu malarskiego uczył się w krakowskiej ASP w pracowni ojca, Jacka Malczewskiego. W l. 1917-39 mieszkał w Zakopanem. Należał do Towarzystwa Sztuka Podhalańska; w 1929 wstąpił do warszawskiego ugrupowania Rytm. W 1930 odbył podróż do Francji; powrócił tam, przedzierając się przez Słowację, Węgry i Włochy, po wybuchu wojny. W 1940 r. wyjechał przez Hiszpanię i Portugalię do Brazylii; tu przebywał blisko dwa lata, notując techniką akwarelową widoki Rio de Janeiro i krajobrazy Parany. Przeniósł się następnie do Stanów Zjednoczonych, gdzie mieszkał m.in. w Nowym Jorku. W 1942 r. osiadł na stałe w Montrealu. Zwiedzał Kanadę i Stany Zjednoczone w poszukiwaniu motywów malarskich; utrwalił m.in. widoki Gór św. Wawrzyńca i Gór Skalistych. W 1957 częściowy paraliż zmusił go do porzucenia malarstwa olejnego; uprawiał jednak nadal akwarelę. Począwszy od 1923 Malczewski wielokrotnie prezentował swoje prace na wystawach w Zakopanem, Warszawie, Łodzi, Krakowie, Katowicach, Poznaniu, Białej Podlaskiej i Bydgoszczy. Uczestniczył także w ekspozycjach polskiej sztuki za granicą i w wielu wystawach międzynarodowych, m.in. w Pradze, Helsinkach, Wiedniu, Paryżu, Brukseli, Hadze, Kopenhadze, Wenecji, Los Angeles, Nowym Jorku, Berlinie, Ottawie, Detroit i Montrealu. Zasadniczym tematem sztuki Malczewskiego był pejzaż. Na jego wczesnej twórczości odcisnęła piętno modernistyczna stylistyka ojca. W drugiej połowie l. 1920. na postawę artysty oddziałała estetyka kubizmu i futuryzmu; Malczewski zaczął wówczas syntetyzować i geometryzować kształty. W swym dojrzałym malarstwie operował stylizowaną, dekoracyjną formą utrzymaną w "prymitywizującej" konwencji. Kreował nadrealne w nastroju pejzaże posługując się jednorodnymi płaszczyznami lśniących, żywych barw i nawarstwiającymi się kulisowo planami kompozycyjnymi. Twórczość Malczewskiego z tego kresu badacze zestawiają z poetyką malarstwa metafizycznego. Oferowana akwarela, pochodząca z kanadyjskiej fazy twórczości artysty, przedstawia zaśnieżony, górski pejzaż. Malczewski był wytrawnym taternikiem i narciarzem. Zapewne to właśnie warunkowało wyczuwalną w jego pracach bezpośredniość i autentyczność przeżywania natury; technika akwarelowa pozwalała Malczewskiemu na błyskawiczne notowanie wrażeń i podkreślenie ich ulotności. Podobnie jak wiele innych pejzaży artysty omawiany obraz nosi znamiona panteistycznego olśnienia. Twórca staje w zachwycie w śnieżnej głuszy, w której tym głośniej dźwięczą barwy kwitnienia samotnie rosnącego drzewa.