Nocny pejzaż, 2005 r.

Malarstwo pejzażowe posiada długą i ugruntowaną tradycję, jednak w dobie kompaktowych aparatów fotograficznych, które towarzyszą nam na każdym kroku, ze względów oczywistych coraz bardziej oddala się od rejestrowania zaobserwowanego widoku. Jednakże malarstwo wciąż oferuje uchwycenie nie tylko impresji pejzażu, który w danej chwili wzbudził nasze zainteresowanie czy zachwyt, ale także możliwość zasugerowania głębokich emocji temu oglądowi towarzyszących.
Zagadnieniem zajmującym Bujnowskiego jest nie tylko analiza uczuć, ale przede wszystkim samo medium malarskie, wraz z całym rzemieślniczym warsztatem i specjalistyczną, teoretyczną wiedzą, które są jego nieodłącznym elementem. Artysta poszukuje nowych rozwiązań, testuje nowe pomysły i tworzy wiele wariacji interesujących go w danym momencie wątku. Również prezentowana praca z 2005 roku jest częścią cyklu nokturnów zainicjowanych wraz z projektem „Zmierzch” w 2004, rejestrującym na filmowej taśmie proces pokrywania czarną farbą monochromatycznych pejzaży. Na swoich kolejnych płótnach artysta skupia się na eksplorowaniu zmian stopnia nasycenia czerni oraz rejestrowaniu szczegółów, jakie są następstwem wybłyszczenia i zmatowienia farby. Powtarzalność poszczególnych motywów nasuwa skojarzenie z akademickimi wprawkami, szkicami i ćwiczeniami.
Widz, spoglądając na obrazy Bujnowskiego, w pierwszej chwili kwalifikuje je jako sztukę abstrakcyjną, jednak paradoksalnie z równą łatwością dostrzega oświetlone księżycowym światłem zaorane pola, przytykane bujną roślinnością miedzi. Pejzaże twórcy wskazują na zawodność podziału sztuki na realistyczną i abstrakcyjną, udowadniają, że świat nas otaczający ma wiele cech wytworu wyobraźni i iluzyjności. Jednocześnie oko i percepcja, zakorzenione w schematach i przyzwyczajeniach postrzegania, każą nam widzieć w regularnych i geometrycznych formach nawiązania do znanych zjawisk i widoków. Twórczość Bujnowskiego wyrywa widza ze stereotypowej i automatycznej recepcji sztuki, swą wirtuozerią skłania do szukania narracji i zwrócenia uwagi na rządzące nią formalne rozwiązania.

Malarz, grafik, ostatnio także artysta posługujący się wideo. W latach 1993-95 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, a następnie w latach 1995-2000 na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Od 1994 do 2001 działał w Grupie Ładnie, jednocześnie od 1998 do 2001 prowadził Galerię Otwartą w Krakowie, w ramach której wystawiał m.in. plakaty przedstawiające przedmioty codziennego użytku w formule zbliżonej do reklamy produktów supermarketu, jednak niemożliwych do kupienia. Interesuje go wchodzenie sztuki w przestrzeń publiczną, a także kwestie komercjalizacji sztuki i pozbawiania jej wartości innej niż materialna. Dokumentuje przemianę dzieła sztuki w reklamę lub w przedmiot. Jego ulubioną metodą jest powtarzanie przedmiotu w innej technice (malarstwo olejne, linoryty). Próbuje oczyścić swoją sztukę z indywidualności. Wykonane przez niego obrazy przypominają np. cegły czy deski, a jednocześnie mogą być odbierane jako przykłady malarstwa abstrakcyjnego czy konceptualnego. Artysta sprzedawał je początkowo po rzeczywistej cenie "towaru", jaki przedstawiały. Zajmuje się także akcjami artystycznymi, polegającymi na odmalowywaniu fasad galerii.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.