Powstanie Warszawskie 1944 - Sadyba, 2008 r.

"Powstanie Warszawskie 1944 - Sadyba" pochodzi z serii "Biało Czerwonej", którą Piotr Uklański tworzył od 2007 roku jako wyraz rozważań nad polityką tożsamości narodowej. Plamy czerwonej farby na tle białego płótna nawiązują jednocześnie do kolorystyki polskiej flagi i kropli krwi. Tytuł pracy miał upamiętniać jedną z bitew stoczonych podczas powstania warszawskiego, które rozpoczęło się 1 sierpnia 1944 roku. Osiedle Sadyba, znajdując się w polskich rękach, osłaniało od południa pozycje powstańcze na Dolnym Mokotowie. Zdobycie strategicznie ważnego osiedla przez Niemców miało stanowić pierwszy krok do wyparcia powstańców znad Wisły. Ataki na Sadybę z ziemi i powietrza trwały od 29 sierpnia do 2 września. Podczas bitwy zginęło około 200 obrońców. Tylko nielicznym żołnierzom powstania udało się wycofać na teren Mokotowa.
Forma dzieła "Powstanie Warszawskie 1944 - Sadyba" jest niejednoznaczna - może odnosić się do przeróżnych zjawisk lub wydarzeń. Tym, co stanowi wyraz przekazu Uklańskiego, jest tytuł, który staje się tym samym częścią dzieła. Szczególnego znaczenia nabiera też sam proces tworzenia. Jak powiedział Piotr Uklański, obsesyjne przywiązanie do detali, które wydłużyło czas tworzenia obrazu, odzwierciedla upływ czasu i nadejście nieuniknionego końca. Z czasem seria "Biało Czerwona" straciła swój surowy, monochromatyczny wyraz. Piotr Uklański w swojej twórczości niejednokrotnie sięgał po symbolikę narodową. Szczególnie często wykorzystywał motyw biało-czerwonej flagi, której kolorystyka stała się tematem wielu jego prac. Biel i czerwień jako symbol polityczny, który jest uwikłany w populistyczną tradycję wywodzącą się jeszcze z czasów PRL-u, u Uklańskiego staje się wystylizowanym przedstawieniem tożsamości narodowej. Zdaniem artysty miejsce pochodzenia stanowi niezbywalny element twórczości artysty. Aczkolwiek tym, co interesuje artystę, nie jest bezpośrednio aspekt narodowości, lecz sposoby radzenia sobie z historią i przeszłością. Być może za wyborem tej tematyki stoi presja świata sztuki. Sztuka Piotra Uklańskiego jest ściśle powiązana z tym, co artysta uznaje za polskość. Sam był jednym z tych, którzy reprezentowali Polskę podczas m.in. Bienal de Săo Paulo. Mimo to, autor prezentowanej pracy nie uchodzi za twórcę polskiego, lecz raczej "nowojorskiego" lub "międzynarodowego". Bycie częścią współczesnego świata sztuki oznacza poniekąd dezawuowanie własnej kulturowej autentyczności na rzecz przyjmowania kolejnych punktów widzenia. Wystawy międzynarodowe, które tworzą narodowe pawilony, mające prezentować tendencje sztuki na obszarze danego kraju, obecnie sprowadzają się do public relations. Piotr Uklański rozpoznał, jak silny jest wpływ płynności współczesnych twórców, sam utożsamiając jednocześnie międzynarodowego artystę, Gastarbeitera, nowego Amerykanina i polskiego patriotę.
Na serię "Biało Czerwoną" składają się dzieła, które z wielką dozą ironii oddają wielkość ambicji politycznych eventów. Uklański w swojej sztuce sięga po przeróżne techniki, materiały i skale: od instalacji i wielkoskalowych papierowych reliefów poprzez malarstwo, fotografię aż do pełnometrażowego filmu. Narodowa propaganda, odwołując się do tego, co wysokie, zderza się z własną rzeczywistością wernakularnych technik i materiałów zapożyczonych z popularnego folkloru pokroju Szopki Krakowskiej i malowanej ceramiki. Jest to próba uchwycenia wizji idealnej polskości i zaprezentowaniu jej międzynarodowej publiczności jako swoistej egzotyki. Jednocześnie owa narodowa egzotyka staje się przykładem uniwersalnego interpretowania własnej przeszłości i mitów, które spajają każdy naród, stając się inherentną częścią tożsamości każdego z nas.

W 1991 roku po ukończeniu studiów na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych wyjechał do Nowego Jorku, gdzie pracował jako fotografik. Mieszka i pracuje w Nowym Jorku.
Uklański posługuje się różnymi mediami - od fotografii, instalacji, poprzez wideo i performance. Prowadzi ironiczną, krytyczną grę z uwodzicielskim urokiem stereotypów kultury popularnej i wizualnymi kliszami. Artysta czyni materiałem swoich prac zdegradowane obszary pop-kultury, pokazując ich niekwestionowaną magię. Jego prace mówią równie dużo o spontanicznej radości z piękna, jak i o poczuciu winy, które pojawia się w trakcie jej doświadczania. Uklański znajduje piękno w rzeczach banalnych i dobrze znanych, w miejscach zapomnianych lub tam, gdzie pojawia się zupełnie nieoczekiwanie, angażując publiczność w sytuacje wykreowane w celu wytworzenia "dobrego" nastroju, co wywołuje uczucie nostalgii i sentymentu.
"Specjalnością" Uklańskiego jest przenoszenie w czasie i przestrzeni różnych fenomenów estetycznych. Praca z 1996 roku zatytułowana DANCE FLOOR to pulsująca światłami w rytm tanecznej muzyki posadzka "zacytowana" z nocnego klubu. Zainstalowana we wnętrzu galerii staje się elementem nie do pominięcia dla zwiedzających. Zostają oni skonfrontowani z przestrzenią, której atmosfera przypomina dyskotekę, ale ich frustrację może wywołać fakt, że nie są w stanie w pełni oddać się temu nastrojowi. Praca ta jest zarazem dialogiem z tradycyjną rzeźbą minimalistyczną.
W 1999 roku Uklański, zaproszony przez Galerię Foksal, wykonał na filarze przy wejściu do Domu Towarowego "Smyk" w centrum Warszawy mozaikę z porcelitowych talerzy, odpadków produkcyjnych z fabryk w Ćmielowie i Pruszkowie. Inspiracją dla pracy była podróż artysty po Polsce, podczas której zwrócił uwagę na domy zdobione lusterkami i kawałkami ceramiki stołowej. Artysta podchwycił kiczowaty sposób dekoracji prowincjonalnej architektury i wykorzystał tę metodę w innym kontekście społecznym i estetycznym, zmieniając skalę realizacji na monumentalną, a kulturę niską na wysoką.
Wystawa Uklańskiego NAZIŚCI pokazana w listopadzie 2000 roku w warszawskiej "Zachęcie" zakończyła się skandalem, zniszczeniem kilku prac i zamknięciem ekspozycji. Zaprezentowano na niej serię 164 barwnych fotografii przedstawiających znanych, zagranicznych i polskich aktorów grających w filmach postacie nazistów. Posługując się narzędziem typowym dla kultury masowej, artysta zestawił filmowe wizerunki "złego Niemca", które zamieszkują zbiorową wyobraźnię widza. Zdjęcia przedstawiają przystojnych, eleganckich mężczyzn, filmowych twardzieli uwodzących widza swoim atrakcyjnym wizerunkiem, przez co zaciera się prawdę o nazizmie. Jak komentuje tę pracę sam artysta: "Portret nazisty w kulturze masowej jest najbardziej wyrazistym okazem przekłamania prawdy o historii, o ludziach. Jest to dla mnie tym bardziej ważne, że to główne źródło informacji o tamtych czasach, dla wielu jedyne." W czasie trwania wystawy znany aktor Daniel Olbrychski wszedł do galerii z szablą i w obecności umówionej wcześniej ekipy telewizyjnej pociął kilka z fotosów, protestując w ten sposób przeciwko wykorzystaniu przez artystę jego filmowego wizerunku. Minister kultury nie zgodził się na ponowne otwarcie wystawy.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i naliczana jest degresywnie w zależności od kwoty wylicytowanej: do 100 000 złotych (włącznie) - w wysokości 18%, a powyżej 100 000 złotych - w wysokości 15%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.