W pewnym momencie poczułem się jednak zmuszony bronić materializmu, 1990

W latach 1978-1983 studiował na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom z wyróżnieniem w pracowni Stefana Gierowskiego. Od 1985 roku jest wykładowcą na Wydziale Wzornictwa warszawskiej ASP, obecnie ze stopniem doktora habilitowanego. Już w trakcie studiów silnie zaangażował się w rozwój niezależnej sceny artystycznej, a początek jego kariery upłynął pod znakiem działalności w Gruppie, której swoistym zwieńczeniem był udział w Documenta w Kassel w 1987 roku oraz szereg wystaw w Polsce i za granicą. Wraz z cyklem Fin de siècle z 1992 roku zasadniczo porzucił malarstwo, koncertując się na pracach o charakterze interdyscyplinarnym i performatywnym.

Od początku swojej drogi twórczej rozwijał koncepcję „sztuki osobistej, czyli prywatnej”, pozostającej w silnym połączeniu z życiem samego artysty, ale także odnoszącej się do problemów, które umieszczają każdego widza w kontekście uniwersalnym. Ta zasadnicza oscylacja pomiędzy doświadczeniem pojedynczości a powszechnością towarzyszy jego twórczości do dziś i stanowi o jej ciągłym charakterze, pomimo licznych, często bardzo radykalnych decyzji artystycznych w jego karierze.

Równie istotnym elementem twórczości artysty jest wymiar polityczny, który z czasem stał się osią jego programu. Początkowo wyrażało się to w ogólnym kierunku działalności Gruppy oraz pojedynczych dziełach, takich jak Mon cheri Bolscheviq czy Zdzicho skacze co noc z butelkami z benzyną, by stopniowo ewoluować w stronę prac wpisujących się w dyskurs antytotalitarny, takich jak cykl Nie wolno! (2010) oraz Symulator totalitaryzmu (2012).