Cannabis Polonica Legalis - Olim Ficus Elastica Robusta ed. 1 AP, 2004 r.

Prace Oskara Dawickiego, które sam określa jako "śmieszne i bolesne" zgłębiają arbitralną naturę krytyki sztuki, a także tego jak tak krytyka pogrąża artystę w egzystencjalnym kryzysie. Jego przedstawienia, filmy video, przedmioty i instalacje zajmują się tematyką ludzkiej moralności, starożytnej filozofii oraz autorefleksji określanej jednak jako "nieproduktywna". Znany ze swego ubioru – charakterystyczniej niebieskiej brokatowej marynarki Dawicki podkreśla znaczenie subiektywnej interpretacji sztuki i twierdzi, że "idea kontrolowania znaczenia jest raczej nudna". Seria fotografii dokumentuje próbę wyhodowania legalnej, domowej odmiany marihuany. Liście fikusa zostały przycięte nożyczkami do kształtów konopi.
Jest z wykształcenia malarzem, ale już w trakcie studiów zainteresował się sztuką performance, której pozostał wierny przez kolejne lata, by po roku 2000 rozszerzyć pole swego działania o prace wideo, fotografie, dokumentacje, a w końcu również obiekty i instalacje. Wszystkie prace mają postkonceptualny charakterze i utrzymane są w lekko groteskowej, ironicznej, a nawet absurdalnej aurze. Dawicki łączy w swojej sztuce romantyczno-tragiczny komponent, silnie nasycony własnymi rozterkami egzystencjalnymi z poetyką i krytycznym wymiarem sztuki konceptualnej. Autorefleksja nad własnym statusem instytucjonalnym jako artysty współczesnego przeplata się ściśle z refleksją nad własną tożsamością, a raczej nad jej ulotnością, umownością, eterycznością, słabością. Dyskomfort, nieporozumienie, komplikacja - to pojęcia, na których wspiera się wyobraźnia artysty, bezproduktywność sztuki wydaje się być zaś dla Dawickiego jej najbardziej obiecującym wymiarem.