Kwiaty, 1920

Najwybitniejsza malarka polska. Wystawiała bardzo często, uzyskując przy tym uznanie krytyki i publiczności. Miarą jej popularności i uznania krytyki jest fakt zaliczenia jej przez berlińskie pismo "Bazar" do grona 12 najlepszych malarek w Europie.
Najistotniejszym elementem twórczości Boznańskiej jest kolor i mistrzowskie posługiwanie się walorami. Przeprowadzenie walorów w obrazach artystki charakteryzuje łagodne i stopniowe przejście od przytłumionego światła do jasnego cienia. Właśnie ten brak gwałtownych kontrastów, unikanie konturów oraz specyficzny sposób wcierania farby składają się na niepowtarzalną "powietrzną" atmosferę jej obrazów. Louis Vauxcelles pisał: "Pani Boznańska jest intymistką we właściwym sensie tego słowa, jeśli oznaczać ma ono skrytą i powściąganą subtelność. Czuje się w niej zbolałą duszę, która chce dotrzeć do innej, prawdziwej rzeczywistości, do samego wnętrza istot uchwyconych przy użyciu pędzla, ponad zewnętrzną subtelność pozorów".
Boznańska, znana głównie jako doskonała portrecistka, tworzyła również martwe natury. Ulubionym tematem martwych natur Boznańskiej były kwiaty. Artystka najchętniej malowała je, gdy zaczynały już więdnąć i zatracała się już ich barwna intensywność. W ten sposób osiągała, rzadko występujące w naturze, przygaszone, subtelne kolory swoich kwiatowych bukietów. Pisała: "Nie potrafię poprawiać przyrody - maluję to co widzę. Podobnie z kolorem: niczego nie zmyślam, tylko śledzę wiernie mozaikę barwną z jakiej składa się każda powierzchnia" ("Sztuki Piękne", R. II, 1925/26, s. 112)
Pieczęć wybitnego historyka malarstwa Tadeusza Dobrowolskiego (autora 3-tomowego "Nowoczesnego malarstwa polskiego" ) potwierdza autentyczność obrazu.