Autoportret, około 1930 r.

WYSTAWIANY:
- wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Warszawie, luty-maj 2015
- wystawa monograficzna, Muzeum Narodowe w Krakowie, październik 2014-luty 2015

LITERATURA:
- Olga Boznańska (1865-1950), katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Warszawie, poz. 82 (il.)
- Olga Boznańska (1865-1950), katalog wystawy, Muzeum Narodowe w Krakowie, nr kat. I.22. (il.)


Boznańska stworzyła najwięcej autoportretów wśród polskich artystek i artystów doby modernizmu. Wizerunki własne częstokroć wykonywała, aby darować je znajomym, ale także wystawiała je na ekspozycjach. Nie były jedynie rodzajem autopromocji czy biograficznego dziennika, lecz w dużej sposobem przyglądania się sobie. Malarka w analityczny sposób obserwowała w nich własną powierzchowność. Prezentowany autoportret pochodzi z ostatniej dekady życia Boznańskiej i powstał około ostatniego pobytu w Krakowie. Autorka użyła jako podobrazia ulubionej tektury i jej część pozostawiła niezamalowaną. Przez wyeksponowanie koloru podłoża uzyskała efekt stonowania. Bardzo często posługiwała się tekturami niezagruntowanymi lub tylko nieznacznie zabezpieczonymi klejem glutynowym. Dzięki temu olej zawarty w farbie sączył się w podobrazie, co prowadziło do utraty świetlistości i barwności farby. W tym przypadku artystka postąpiła podobnie. Ledwie szkicowo nakreśliła ramiona i kołnierz charakterystycznej czarnej sukni. Dopracowała jednak partię twarzy, której nie nadała jednak akademickiego wykończenia. Uwydatniła pracę pędzla, energię malarskiej materii i ekspresyjne walory jej kolorytu. Zbudowała własne oblicze z żółcieni, ugru, różu, odcieni błękitu i zieleni, aby osiągnąć wrażenie pulsującego życia skrytego pod tkanką dzieła. Prezentowany autoportret stanowi mistrzowski akord w twórczej symfonii ostatnich lat życia Olgi Boznańskiej.

Jedna z najwybitniejszych polskich artystek przełomu XIX i XX w. Początkowo lekcji rysunku udzielała artystce matka, Eugenia Mondan; w latach 1883 - 86 artystka kształciła się pod kierunkiem Kazimierza Pochwalskiego i Józefa Siedleckiego. Uczęszczała też na Wyższe Kursy dla Kobiet im. A. Baranieckiego w Krakowie, gdzie lekcji udzielali jej Hipolit Lipiński i Antoni Piotrowski. W latach 1886-1889 odbyła studia w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych u Karla Kricheldorfa i Wilhelma Dürra. W Monachium otworzyła własną pracownię, pozostając pod opieką Józefa Brandta i Alfreda Wierusza-Kowalskiego. W 1895 r., w zastępstwie Teodora Hummla, objęła kierownictwo prowadzonej przez niego Szkoły Malarskiej. W 1898 roku osiadła na stałe w Paryżu. Była członkiem Towarzystwa Artystów Polskich "Sztuka", Société Nationale des Beaux-Arts i Polskiego Towarzystwa Literacko-Artystycznego w Paryżu, a także International Society of Sculptors, Engravers and Painters w Londynie. Od 1886 roku, gdy zadebiutowała w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, prezentowała swoje prace na wystawach w kraju, Europie i Stanach Zjednoczonych, m.in. w Berlinie (1892, 1893, 1913 r.), Monachium (1893 r.), Pradze, Londynie i Paryżu (1896 r.), Carnegie Institute w Pittsburghu (1901, 1906, 1907, 1920-28), Wiedniu (1902, 1908 r.), Amsterdamie (1912 r.) i Wenecji (1910, 1914, 1938 r.). Została wielokrotnie uhonorowana nagrodami, m.in. złotym medalem na międzynarodwej wystawie w Monachium (1905 r.), Francuską Legią Honorową (1912 r.), Grand Prix na Wystawie Expo w Paryżu (1939 r.) i orderem Polonia Restituta (1938 r.). Była przede wszystkim portrecistką; stworzone przez nią wizerunki zarówno osób znanych jak i zwykłych modeli wpisują się w nurt ekspresyjnego portretu modernistycznego. W swych obrazach artystka skupiła się na twarzy modela oddając stan jego psychiki i nastrój chwili. Malował także martwe natury i kwiaty oraz wnętrza, zwłaszcza własnych pracowni.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.