CARITAS, XVIII w.

Jak mówi przysłowie,, Ub Caritas et Amor, ubi Caritas Deus ibi est``. Caritas to określony rodzaj miłości - miłości bratnia, podnosząca, wspierająca, akceptująca. To miłość jako pomoc względem wszystkich potrzebujących, ubogich i słabych - bez oglądania się na rasę, wyznanie, narodowość czy stopień winy. W pierwszej kolejności i hierarchii pozostaje proste otwarcie na zgnębioną osobę potrzebującą.
Obraz jest osiemnastowieczną kopią "Caritas", dzieła autorstwa włoskiego malarza okresu manieryzmu Bartolomeo Schedoniego (1578 Modena - 1615 Parma) wykonanego w 1611 i obecnie przechowywanego w Museo e Gallerie Nazionali di Capodimonte w Neapolu. Jest to jedno z najbardziej znanych dzieł Schedoniego. Prezentuje scenę w historycznym miejscu przed Palazzo Farnese w Rzymie. Malarz nadał portretowanym postaciom niewyobrażalny stopień spójności a całość odznacza się dużą siłą wyrazu. Ślepy chłopiec przyglądający się nam pustymi oczyma jest jednym z najsilniej oddziaływujących motywów malarstwa XVII w. Postacie stojące obok cechuje liryzm. Prawdziwa jednak magia i wymowa obrazu kryje się w wysokiej, stojącej postaci po prawej stronie, którą malarz wydobył z całości łuną światła, przenikliwą i delikatną zarazem. Postać kobieca, ubrana w żółtą suknię i białą chustę na głowie, z pomarańczowego płaszcza podaje dzieciom kawałek chleba.
Całość utrzymana jest w zgaszonych tonacjach barwnych i umieszczona została na tenebrystycznie potraktowanym tle, przez co scena nabiera wyrazu odrealnionego symbolu raczej niż sceny rodzajowej.