POPIERSIE KOBIETY - STUDIUM, 1915-1920

Wczesne dzieło mistrza awangardy, utrzymane w tradycji sztuki Młodej Polski, typowe dla prac studentów warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych z lat 1915-1920. W pełni odpowiadające stylistycznie i historycznie twórczości Szczuki z lat studiów. (por. Tryptyk, 1916-18, Muzeum Narodowe, Warszawa)
Autor napisu na obrazie Bolesław Gierzkiewicz był kolegą Szczuki z studiów w SSP. Wspomina go Wanda Gentil-Tippenauerowa zaprzyjaźniona ze Szczuka na studiach: jawił się wtedy w pracowni Bolcio Gierzkiewicz (...) skrzętnie zbierając porzucone przez Szczuke rysunki i kartony. Uwiecznił on [Szczuka] kiedyś w ponuro czarnej tonacji i Bolcia Gierzkiewicza jako cygana z peleryną na bakier, spod której wyłaniaja się rulony prac Szczuki. Po śmierci Szczuki przyjaciele przygotowywali do druku prace artysty. Bolcio Gierzkiewicz okazał się Opatrznością. Od niego pożyczono do fotografii zabrane przez niego ze Szkoły prace Mietka (Wanda Gentil-Tippenhauer, Człowiek i aryysta, w: Mieczysław Szczuka, Warszawa 1965, s. 130-131, 137)

Malarz, twórca projektów typograficznych, fotomontaży, architektonicznych, scenograficznych i abstrakcyjnych filmów eksperymentalnych; czołowy reprezentant polskiego konstruktywizmu i produktywizmu. Studia artystyczne odbył w latach 1915-1920 w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem Miłosza Kotarbińskiego. Tutaj poznał swą przyszłą towarzyszkę życia i współpracownicę, Teresę Żarnower. Postawa artystyczna Szczuki kształtowała się początkowo pod wpływem kubizmu, futuryzmu i ekspresjonizmu. Pełne dramatyzmu obrazy o tematyce religijnej artysta eksponował w 1920 w Polskim Klubie Artystycznym w Warszawie. W 1921 r. prezentował wielopłaszczyznowe kompozycje przestrzenne wykonane z drewna i papier-mâché będące wynikiem eksperymentów w zakresie efektów fakturowych i natężenia barw.
W 1924 został współzałożycielem awangardowej Grupy Kubistów Konstruktywistów i Suprematystów "Blok". Inspirowany doświadczeniami futurystów i dadaistów podejmował eksperymenty w zakresie filmu i inscenizacji teatralnej. Należał do pionierów fotomontażu; był autorem zaskakujących różnorodnością znaczeniowych skojarzeń kompozycji, które określał terminem "poezjoplastyka".