J., 1959 r.

Marian Warzecha zaczął tworzyć w technice kolażu już jako nastolatek w latach 40. Pierwsze z kolażowych prac datowane są na 1946 rok. Zainteresowanie techniką wykorzystującą odpadki, ścinki, dającą nowe życie użytym materiałom z jednej strony symptomatyczne jest dla twórczości artystów dotkniętych doświadczeniem wojny i wszechogarniającej destrukcji, z drugiej wyprzedza awangardowe koncepcje sztuki lat 60., takich jak arte povera.
Początkowo jego kompozycje miały charakter surrealistyczny. Warzecha pod wpływem Maxa Ernsta tworzył mechaniczno-organiczne światy, nadając swoim pracom sugestywne tytuły jak "maszyny antropomorficzne", "rośliny mechanomorficzne", "krajobrazy technomorficzne" i tym podobne. Wkrótce jednak zaczęła dominować w nich geometria i wartości niemal wyłącznie abstrakcyjne. Jedyne odniesienie do rzeczywistości stanowią realne elementy, takie jak dawne rękopisy, które zarówno dla niego, jak i dla Teresy Rudowicz staną się charakterystyczne i wyróżniające dla ich własnego artystycznego języka.
Z biegiem lat kompozycje Warzechy dążą do tego, co ogólnie ująć można w pojęciu "czystej formy" - poddane zostają surowym rygorom formalnym i kolorystycznym. Artysta dąży do ukazania jednolitej materii i przestrzennych relacji pomiędzy elementami kompozycyjnymi, niekoniecznie wynikających z logicznych reguł. W momencie tworzenia prezentowanej pracy, dwie dekady od powstania pierwszych kolaży, Warzecha pisał, że "formalizm jest czynnikiem artystycznym i pochodzi z wewnętrznej potrzeby porządkowania".
Prezentowana praca należy do serii kolaży, które znalazły się w USA za sprawą Felixa Landau'a - właściciela galerii sztuki w Los Angeles. Trzy z kolaży będących wówczas w ofercie galerii Peter Selz kurator Museum of Modern Art wybrał do zaprezentowania na słynnej wystawie "15 Polish Painters" w 1961 roku. Po latach o tamtym czasie Warzecha mówił: "Canaday kupił jedną pracę. MOMA - a ściślej jakiś fundator dla tego Muzeum - także. Ale to nie były pierwsze zakupy Pierwszą pracę, taki najmniejszy kolaż, nabył jakiś prywatny kolekcjoner, nie pamiętam już jego nazwiska. O tym fakcie dowiedziałem się od mieszkającej w Stanach kuzynki, która, zwiedzając wystawę, zobaczyła, że przy moim obrazie widnieje informacja 'sprzedany', dowiedziała się więc od razu kto i za ile. Okazało się, że za tysiąc dolarów. A skoro tak to po zabraniu przez galerię mniej więcej połowy, powinienem był otrzymać pięćset dolarów. A otrzymałem sto. Napisałem więc list do BHZ z prośbą o wyjaśnienie tej sprawy. Oni z kolei zwrócili się do Landau'a, ten zaś uprzejmie odpowiedział, że podpisał umowę według której za każdy sprzedany obraz zobowiązany jest wypłacić mi sto dolarów. To, że sprzedaje te prace za tysiąc, niczego nie zmienia, a wręcz jest przejawem jego dobrej woli, jako że sprzedając je po sto lub dwieście, czyniłby mi tylko krzywdę. Wtedy okazało się, co następuje: otóż kiedy Stanisławski proponował Landau'owi wzięcie nas do swojej galerii, ów amerykański marchand domagał się podania jakiejś wyceny naszych prac. I usłyszał taką właśnie sumę: sto dolarów. A warto tutaj nadmienić, że Stanisławski był wówczas rzeczoznawcą BHZ. Co prawda, w Polsce taka cena w owym czasie była ceną całkiem przyzwoitą. Nie była taką jednak, jak widać, na Zachodzie, a Stanisławski, podobnie jak i inni pracownicy BHZ, przecież często za granicę wyjeżdżał, miał więc szansę zorientować się w finansowych warunkach, jakie oferują tamtejsze galerie. On zaś po przyjeździe ze Stanów dumny był wręcz z wynegocjowanej kwoty... Niemniej, jak już mówiłem, to były dla nas i tak spore pieniądze, poza tym Landau sprzedawał bardzo dużo. Do dzisiaj zachowały mi się telegramy z BHZ treści: 'Proszę natychmiast przywieźć dwadzieścia kolaży' lub brzmiące podobnie" (Sztuka i jej okolice. Z Marianem Warzechą rozmawia Jarosław Suchan, [w:] Warzecha, katalog wystawy Starmach Gallery, październik 1996, Kraków 1996, s. 15-17).

W 1948 rozpoczął studia na ASP w Krakowie, gdzie studiował z przerwami malarstwo i scenografię. Dyplom otrzymał w 1957. Studiował również etnografię i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1957 reaktywował "Grupę Krakowską ". Brał udział w II Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w roku 1957 oraz w Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach w roku 1966. Był również inicjatorem konwersatorium "Sztuka - Religia - Nauka", realizowanego przy wsparciu Wydziału Filozoficznego Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie w latach 1983-89. Debiut wystawienniczy artysty miał miejsce w 1956 roku, w krakowskim Domu Plastyków, w antrakcie przedstawienia "Mątwy" Witkacego firmowanego przez Teatr Cricot 2. Następne ekspozycje indywidualne odbyły się między innymi w: nowojorskiej Zabriskie Gallery (1961), rzymskiej Galleria L'Obelisco (1964), nowojorskiej Bonino Gallery (1973), krakowskiej Galerii Pi (1974), także krakowskiej Galerii Pawilon (1975, 1976), chełmskiej Galerii 72 (1977), krakowskiej Starmach Gallery (1996, 2002).

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.