Studium kostiumowe do Mątwy S.I. Witkiewicza

"Mątwa" Witkacego była inauguracyjnym spektaklem założonego przez Tadeusza Kantora Teatru Cricot 2. Premiera odbyła się 12 maja 1956 roku w Domu Plastyków przy ul. Łobzowskiej 3 w Krakowie. Kostiumy i scenografia były autorstwa Marii Jaremy. "KOSTIUM staje się ruchomą, wyzwoloną formą, traci starą konwencjonalną, śmieszną rolę, posiada własną "anatomię" i symbolikę. W stosunku do żywego organizmu aktora, spełnia nowe zupełnie funkcje, jest rezonatorem i pułapką, uwikłaniem i spotęgowaniem, również hamulcem, może być jego katem i ofiarą, może istnieć obok aktora i stać się przedmiotem jego żonglerki." - pisał Tadeusz Kantor, Metamorfozy. Teksty o latach 1938-1974, Cricoteka, Księgarnia Akademicka, Kraków 2000, s. 147-149)

Maria JAREMA (1908-1958)
Maria Jarema studiowała rzeźbę pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego w ASP w Krakowie w latach 1929-1935. W czasie studiów wstąpiła do "Grupy Krakowskiej" tzw. pierwszej (1933-1937). W latach 30. współpracowała jako aktorka i scenograf w teatrem "Cricot" swego brata Józefa Jaremy i teatrem kukiełkowym Adama Polewki. W 1937 wyjechała do Paryża na Wystawę Światową i przebywała tam przez 4 miesiące. Po wojnie związała się z Grupą Młodych Plastyków, skupioną wokół Tadeusza Kantora, która w 1957 ukonstytuowała się jako nowa (druga) "Grupa Krakowska". W okresie socrealizmu nie brała udziału w oficjalnym życiu artystycznym. Współpracowała jako scenograf z teatrem "Cricot 2" Kantora (1956-1957). W 1957 została laureatką Nagrody m. Krakowa, w 1958 otrzymała nagrodę Towarzystwa Przyjaźni Włosko-Polskiej na XXIX Biennale w Wenecji. Zajmowała się początkowo rzeźbą, po wojnie głównie malarstwem, często łączonym z grafiką (tempera z monotypią). Jej abstrakcyjne kompozycje, eksplorujące problem ruchu i przestrzeni, układają się w cykle ("Postaci", "Wyrazy", "Chwyty", "Penetracje", "Rytmy" i in.). Prace te należą do najważniejszych dokonań polskiej sztuki lat 50., wyprzedzając podobne poszukiwania sztuki kinetycznej i op-artu na świecie. Artystka zajmowała się też scenografią i grafiką użytkową (plakat, ilustracja książkowa i prasowa) oraz publicystyką.