Głowy, 1954

Maria Jarema uznawana jest za jedną z najważniejszych postaci artystycznych w sztuce powojennej. Była blisko związana - zarówno przyjacielsko jak i zawodowo, z Tadeuszem Kantorem i jego teatrem Cricot 2, do którego tworzyła scenografie, projektowała kostiumy, a także występowała jako aktorka. Przed wojną studiowała rzeźbę i głównie ją uprawiała. Po wojnie jej zainteresowania przeszły w stronę malarstwa. Przełomem w jej twórczości nastąpił w 1951 roku, kiedy to zaczęły powstawać jej pierwsze monotypie. W powstałych cyklach: Postacie, Figury, Głowy, Chwyty (1953), Wyrazy (1954-57), Filtry, Penetracje, Rytmy (1957-58), artystka łączyła swoje zainteresowania postacią ludzką, przestrzenią czy ruchem w obrazie, wytwarzając swój charakterystyczny styl, w którym przenikały się określone formy figuralne z rozwiązaniami zupełnie abstrakcyjnymi i, który był tak odległy od jakichkolwiek konwencji czy nakazów obowiązującego wtedy w sztuce socrealizmu. Określone formy z czasem ulegały coraz większemu uproszczeniu i deformacji, a poszczególne elementy tych kompozycji, silnie na siebie nawzajem oddziałując, sprawiały wrażenie tak fascynującego ją ruchu.