Bez tytułu, 1971 r.

„Nie należałam nigdy do żadnej grupy, zawsze byłam osobna… Wynalazłam coś, co przeciwstawiało się modzie na abstrakcjonizm. Malowałam instynktem. Nie sugerowałam się żadną opinią, żyłam poza tym”.
Maria Anto

Maria Anto, znacząca postać środowiska artystycznego w latach 1960-80, pomimo dużej wystawy monograficznej zorganizowanej pośmiertnie w Zachęcie w 2017 roku wciąż pozostaje artystką niezwykle tajemniczą i intrygującą. Jej twórczość nadal czeka na rozpoznanie zarówno ze strony badaczy zajmujących się polską historią sztuki, jak i kolekcjonerów. Twórczość Anto często łączona jest ze sztuką prymitywną, niewiele jednak ma wspólnego z nurtem, w którym profesjonalne wykształcenie i świadome uproszczenie form niejako dyskwalifikują przynależność. Sama malarska mówiła o sobie jako natchnionej amatorce, jednak niezaprzeczalna erudycja wynikająca z jej drugiej pasji – poezji – oraz przemyślane poruszanie się w artystycznym środowisku, również za granicą, sprawiają, że naiwność zdecydowanie nie jest cechą, z którą jej twórczość powinno się kojarzyć.
Maria Anto urodziła się w rodzinie z malarską tradycją, bowiem z pasją temu zajęciu oddawał się jej pradziad i babcia. Zapisała się jako zdolna studentka warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, która już w trakcie studiów preferowała stylistykę wyłamującą się zarówno dokonaniom kolorystów, jak i artystów z kręgu abstrakcji. Czasy jej artystycznej edukacji przypadają na okres odwilży, gdzie poarsenałowa scena artystyczna zaczęła utożsamiać sztukę współczesną z abstrakcją. Podówczas figuracja jednoznacznie kojarzyła się z wytycznymi komunistycznego reżimu, w oczach wielu twórców i krytyków sztuka przedstawieniowa została zdyskredytowana na dekady i uznana za przeżytek.
Bogata wyobraźnia oraz wrażliwość popchnęły młodą artystkę ku inspiracjom, które, zdawałoby się, nie cieszyły się dużą popularnością. Anto lekceważyła zarówno nowoczesne trendy, jak i akademickie zasady samego realizmu, ignorując perspektywę, proporcje i anatomię. Jednakże w owym czasie pozostawała jedną z licznych artystek, które odniosły duży sukces. Jej prace, szokujące i jednocześnie zachwycające odmiennością w stosunku do panujących mód, zwróciły uwagę krytyki. W 1963 roku jej obraz wygrał konkurs w Padwie i zdobił wnętrza tamtejszej katedry. Sukces ten spowodował, że reprezentowała Polskę na Biennale São Paulo, zaś wkrótce potem została zorganizowana jej pierwsza monograficzna wystawa w Zachęcie. Praca powstała w okresie, kiedy młodą malarką zainteresowali się Włosi. Pokłosiem wizyty włoskiej delegacji w 1971 roku była wystawa w Mediolanie, zwieńczona ogromnym sukcesem, również komercyjnym. Wiele osób z jej grona wspomina ją jako tytana pracy, dzielącego z sukcesem czas między malarskie pracownie, a życie rodzinne. Rozczulająca bajkowość jej płócien bywa kojarzona z doświadczeniami młodej matki wychowującej dzieci, która pod przykrywką surrealistycznej stylistyki odmalowuje psychiczny autoportret, przekazuje biograficzne doświadczenia, jak i prawdy o świecie. Ulubionym miejscem czerpania inspiracji pozostawała Białowieża, to w jej leśnych odmętach po raz pierwszy zobaczyła jednorożca, który często gościł na jej płótnach.
Na prezentowanym obrazie malarka odmalowała scenę z pogranicza snu i baśniowości. Motywy znane z realiów codzienności zostają zestawione antropomorfizowanymi zwierzętami, stworami z bogatego, autorskiego imaginarium. Scena zaskakuje zarówno fantastycznością, jak i prostotą koncepcji. Wystawiony pod nocne sklepienie stolik z piłkarzykami, pozbawiony kontekstu kojarzonego z drużynowym zapałem, tłumem osób, nabiera cech magicznych. W roli graczy i obserwatorów występują dwa ptaszki, odmalowane na pierwszym planie, z prostotą charakterystyczną dla dziecięcej ręki. Świadoma decyzja upraszczania modelunki wynika nie z braku umiejętności, a z fantazji, wolności i indywidualności, którym artystka dawała świadectwo na swych płótnach.

Ukończyła ASP w Warszawie pod kierunkiem Stefana Płużańskiego i Michała Byliny w 1962 roku. Miała ponad 60 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą oraz uczestniczyła w ponad 250 wystawach zbiorowych. W latach stanu wojennego brała udział w ruchu kultury niezależnej pokazując obrazy m.in. na cyklicznych spotkaniach ze sztuką w parafii Miłosierdzia Bożego na Żytniej w Warszawie. Jedna z jej ostatnich większych wystaw odbyła się w warszawskiej Galerii Kordegarda (1991-92). Maria Anto szybko wykształciła swój własny rozpoznawalny styl. Tworzyła świat fantastyczny, o bogatej kolorystyce, nastroju i kompozycji. Jej obrazy wyróżniają się tajemniczą atmosferą. Artystka buduje swoistą poetykę. W pracach przeważają ciemne barwy rozświetlane pojedynczymi, jaskrawymi plamami. Zwykłe przedmioty nabierają niezwykłego znaczenia. Otoczone aurą zagadkowości przestają być zwyczajne - stają się piękne.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.