AULA LEOPOLDINA

Margarete Faltin była niemiecką malarką. Edukację rozpoczęła w Monachium u H. Hertericha a następnie uczyła się w Dreźnie u Fr. Kops i A. Pepino. Żyła i pracowała w Dreźnie. Około roku 1900 stworzyła cykl akwareli przedstawiających zabytkowe wnętrza.
Prezentowana akwarela przedstawia wnętrze Auli Leopoldina. Jest to największa i najbardziej reprezentacyjna część głównego gmachu Uniwersytetu Wrocławskiego a zarazem cenny i unikatowy zabytek późnego baroku świeckiego. Wzniesiona wraz z całym kompleksem budynków uniwersyteckich (w latach 1728-1732), Aula otrzymała swą nazwę na cześć cesarza Leopolda l, fundatora Uniwersytetu (założonego w 1702 r.). Projektował Aulę Krzysztof Tausch, uczeń Andrei Pozza znanego włoskiego architekta, malarza i filozofa. Pokryta została ona freskami Krzysztofa Handkego z Ołomuńca. Twórcą rzeźb figuralnych był Franciszek Józef Mangoldt znany artysta z Moraw, a ornamenty sztukatorskie i marmoryzację wykonał włoski mistrz Ignatius Provisore. Artyści ci doskonale zrealizowali artystyczną wizję Andrei Pozza: rzeźba, architektura i malarstwo tworzą jedną organiczną całość. Trójdzielność kompozycji wnętrza Auli powstała poprzez wydzielenie podium, audytorium i wspartej na filarach empory muzycznej. Szczególna rola przypadła malarstwu iluzjonistycznemu. We wnętrzu, nasyconym tak wielką rozmaitością formy i treści, światła i ciepła kolorystyki, dzięki wspaniałemu połączeniu wszystkich składników zatraca się poczucie rzeczywistości. Widz wchłania otaczające go piękno, mając uczucie istnienia swego jako jednostki, a zarazem cząstki wszechświata. Artystka z niezwykłym wyczuciem barwy i światła oddała klimat zabytkowego wnętrza.