Aktorzy I, około 1929 r.

Wyjazd do Paryża jesienią 1924 roku znacząco wpłynął na oblicze twórczości Włodarskiego. Jak wielu artystów epoki wyruszył do Francji, która za sprawą bogatego życia artystycznego oferowała pożądaną przez artystów modernité, nowoczesność. Wówczas podjął studia w Académie Moderne prowadzonej przez Fernand Légera. W malarstwie Włodarskiego z lat 20. można odnaleźć liczne cytaty z dzieł Légera, wtedy postrzeganego jako klasyka kubizmu. Rozwój przybyłego z Lwowa malarza dokonywał się w kręgu progresywnej sztuki najnowszej - zawierał znajomości z takimi twórcami jak André Masson czy André Breton. Akces do awangardy następował w jego przypadku więc poprzez lekcję kubizmu i surrealizmu. Obydwa kierunku proponowały przewartościowanie konstrukcyjnych formuł obrazy oraz nową tematykę, w której rezygnowano z "wysokich" problemów na rzecz tego, co "pospolite".

Prezentowana Kompozycja z trzema mężczyznami pochodzi z drugiej połowy lat 20., kiedy to wpływy sztuki francuskiej były silnie obecne w twórczości Włodarskiego. Zaliczyć ją można do serii realizacji w technice gwaszu, w której to w tamtym czasie artysta wypowiadał się często. Płaszczyzna obrazu podzielona została na dwie strefy. Po lewej stronie trzy postaci stapiają się w jedną formę. Artysta zrezygnował z poprawności anatomicznej, zastosował daleko idącą deformację i dekonstrukcję. Wykreował tym samym obraz manekinów, "ludzi bez właściwości", co składa się na fascynację Włodarskiego kulturą popularną i jarmarczną estetyka. Tego rodzaju redakcja ludzkiego ciała nawiązuje do postępującej industrializacji i mechanizacji życia pomiędzy wojnami. Prawa część przedstawienia stanowi rodzaj kurtyny, oprawy dla przedstawienia odgrywanego przez trzy postaci. Artysta osobliwe wyglądającą, opadającą kotarą oprawił organiczne, płynne formy plastyczne. Dziwna, nadrealna atmosfera sceny podkreślana jest przez niezwykłą grę, którą prowadzi z widzem obraz. Opiera się na możliwości dwoistego odczytania sensu kompozycji. Aktorami w teatrzyku nie muszą być bowiem mężczyźni, lecz formy lewitujące w przestrzeni sceny. Tego rodzaju aluzyjna poetyka należy do cech charakterystycznych cech nadrealnego malarstwa Włodarskiego, który wprowadzał swoiste "teatrzyki cudów" w obszar sztuki nowoczesnej, aby naszkicować kondycję człowieka międzywojnia.

Studiował we lwowskiej Wolnej Akademii Sztuk Pięknych i Państwowej Szkole Przemysłowej pod kierunkiem Kazimierza Sichulskiego i w paryskiej Académie Moderne u Fernanda Légera. Był zafascynowany naiwną sztuką prowincjonalną, jarmarcznym folklorem i lunaparkiem; często wykorzystywał motyw człowieka-manekina. W roku 1930 przyłączył się do grupy ARTES (należeli do niej m.in.: Jerzy Janisch, Mieczysław Wysocki, Aleksander Krzywobłocki, Ludwik Lille, Otto Hahn, Tadeusz Wojciechowski, Aleksander Riemer). Po wojnie wykładał w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Brał udział w pracach warszawskiego Klubu Młodych Artystów i Naukowców, uczestniczył w Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Krakowie (1948). Jego powojenna twórczość stanowi interesujący odpowiednik francuskiej i włoskiej abstrakcji lirycznej.

PODATKI I OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.