WIDOK RABY, 1909

Studia malarstwa rozpoczął w 1900 roku w krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Najpierw uczęszczał na kurs Józefa Unierzyskiego. Ostatecznie jednak związał się z Janem Stanisławskiem. Jednocześnie Samlicki studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studia te porzucił jednak ostatecznie dla malarstwa. W 1908 roku, odbył podróże artystyczne do Wiednia i Włoch. Podczas kolejnej podróży w 1910 roku odwiedził Monachium, Paryż, Brukselę, Antwerpię, Berlin, Drezno oraz ponownie Italię. Wraz z Alfonsem Karpińskim, zwiedził Londyn i poznał bliżej znanego teoretyka teatru E. G. Craiga. W tym czasie zaczął także wystawiać, między innymi na pośmiertnej wystawie Stanisławskiego oraz prac jego uczniów w krakowskim Pałacu Sztuki oraz wystawach organizowanych przez Powszechny Związek Artystów Polskich w Krakowie. W 1911 roku uczestniczył w wystawie Niezależnych, zorganizowanej na wzór paryskich Indepéndants, zwracając uwagę krytyki "nowym pojęciem kolorystyki i harmonią świeżych, jasnych i silnych barw". Za namową Jacka Malczewskiego wyjechał w 1912 roku do Paryża, gdzie wstąpił do Académie de Grande la Chaumiere. Odgrywał przy tym znaczną rolę w paryskim środowisku artystów polskich. Przyjaźnił się z Olgą Boznańską, Tadeuszem Makowskim, Władysławem Ślewińskim, Edwardem Wittigiem i Janem Rubczakiem. Przebywając we Francji przez lat szesnaście napisał kilkadziesiąt artykułów dla pism polskich ukazujących się w Paryżu, polonijnych w Stanach Zjednoczonych oraz krajowych, między innymi "Wianków", "Ilustrowanego Kuriera Codziennego" (był jego stałym korespondentem). Zamieścił poważne analizy na temat malarstwa w "Sztukach Pięknych". Po powrocie do Polski w 1928 r. zamieszkał w rodzinnej Bochni. Od 1936 roku wykładał historię sztuki współczesnej w Akademii Sztuk Pięknych.