OFIARA DLA NIMFY (z Dafnis i Chloe), 1961/po 1989

Uczył się rysunku u witebskiego malarza nazwiskiem Juda Pen, następnie od 1907 studiował w Akademii petersburskiej. W 1910 wyjechał na stypendium do Paryża. Wszedł do kręgu artystów, wśród których byli m.in. Modigliani, Soutine, Delaunay. W 1914 wrócił do Witebska, w 1915 poślubił Bellę (zm. 1944), muzę i bohaterkę wielu obrazów. W latach 1915-1917 mieszkał w Petersburgu, gdzie zastała go rewolucja. Mianowany komisarzem sztuk pięknych na obszar Witebska, założył tam i prowadził w latach 1918-1919 szkołę artystyczną, której profesorami byli m.in. Kazimierz Malewicz i El Lissitzky. W 1919 przeniósł się do Moskwy, gdzie do 1922 był kierownikiem artystycznym Państwowego Teatru Żydowskiego. W 1923 ostatecznie opuścił Rosję, osiedlając się w Paryżu. We Francji spędził resztę życia, z przerwą w latach 1941-1947, kiedy to schronił się w Nowym Jorku. Jego styl, wykształcony w młodości niezależnie od równoległych kierunków w sztuce, pozostał w ciągu życia artysty mało zmieniony. Wyobraźnia i sposób obrazowania Chagalla, zbliżone do sztuki naiwnej, wpisały się najsilniej w nurt surrealizmu, stając się jego znaczącym rozszerzeniem. Chagall łączył poetyckość i cudowność swych fantazji z rozwiniętym warsztatem malarza-kolorysty. Był też utalentowanym i płodnym grafikiem (cykle ilustracji do "Martwych dusz" Gogola, 1923-1927, "Bajek" La Fontaine`a, 1927-1930, Biblii, 1931-1955 - każdy cykl liczył ponad 100 plansz w technikach metalowych). Zajmował się scenografią (projekty dla Metropolitan Opera w Nowym Jorku, 1945, Opery w Paryżu, 1958), malarstwem monumentalnym (plafon w Operze paryskiej, 1963-1964), projektował witraże, dekoracje ceramiczne.