Postać, 2008 r.

W twórczości Magdaleny Abakanowicz figura ludzka pojawia się z początkiem lat siedemdziesiątych. Rzeźby tego okresu, połączone wspólnym motywem postaci, są zróżnicowane w sposobie przedstawienia sylwetki. Niekiedy są to całe postaci pozbawione głów, czasem jedynie fragmentaryczne ujęcia tułowia ("Postaci siedzące"). Tworzone przez artystkę antropomorficzne sylwetki kształtowane są na zasadzie negatywu. Stanowią one raczej zapis obecności jednostki ludzkiej, są miejscem opuszczonym przez figurę. Przedstawiane przez artystkę w zmultiplikowanych formach wizualizują tragiczny proces utraty indywidualności przez jednostkę. Postaci Abakanowicz należą do nurtu polskiej rzeźby współczesnej zapoczątkowanego w latach 60, którego prace określane są mianem "miejsc opuszczonych". Obok rzeźb Abakanowicz zalicza się do tego kierunku prace tak wybitnych artystów jak Alina Szapocznikow, Barbara Zbrożyna czy Józef Łukomski. Prezentowany odlew w brązie, ze względu na proces technologiczny, w którym zostaje zniszczona matryca, stanowi unikatowy egzemplarz.

Jedna z najbardziej znanych, współcześnie żyjących polskich artystek. W latach 1950-54 studiowała na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uprawia rzeźbę. Pierwsze prace, które przyniosły jej międzynarodową sławę to monumentalne, przestrzenne gobeliny o reliefowej fakturze - Abakany. Rzeźby artystki wykonywane są w wielu technikach i różnych materiałach: ceramika, drewno, brąz, plastik . Tworzy formy zarówno figuratywne jak i abstrakcyjne. Wykonała i zrealizowała wiele projektów dla miejsc publicznych i muzeów. W latach 1965-90 wykładała w poznańskiej ASP. Jest autorką erudycyjnych esejów poświęconych sztuce, mitologii, religii. W 1965 otrzymała nagrodę Grand Prix na Biennale Sao Paulo. Przez krytykę światową zaliczana do ścisłej czołówki artystów XX wieku.