Nr 17, 1985 r.

"Między mną a materiałem, z którego tworzę, nie ma pośrednictwa narzędzia. Wybieram go rękami. Rękami kształtuję. Ręce przekazują mu moją energię. Tłumacząc zamysł na kształt, zawsze przekażą one coś, co wymyka się konceptualizacji. Ujawnią nieuświadomione".
Magdalena Abakanowicz

W swojej twórczości Magdalena Abakanowicz niejednokrotnie wracała do motywu masek. W odbiciach swojej twarzy czyniła z siebie modelkę, a zarazem formę swych rzeźb. Pomimo iż odzwierciedlają one oblicze Abakanowicz, wszystkie różnią się szczegółami, a także tworzywem, z którego powstały. Stosowane materiały zniekształcały fizjonomię autorki, podobnie jak czyni to upływający czas. Nieraz część rysów jest zamazana, a na pracach pozostają nieoczekiwane fragmenty skóry, rzęs czy warg. Swoje realizacje twórczyni przedstawiała na palikach, co nadaje im niepokojącą formę.

Dzieła artystki, m.in. niniejszy obiekt, krytycy rozpatrują w kontekście współczesności, ale także dostrzegają w nich zapożyczenia i nawiązania do okresu przedarchaicznego. Formy masek zdają się zakorzenione w historii najnowszej, nawiązują do perspektywy egzystencjalnej, odzwierciedlają traumę historii ostatnich stu lat, przywodzą na myśl motyw ekshumacji. Z drugiej strony praca nawiązuje do czasów znacznie wcześniejszych. Forma prezentacji oraz użyte materiały budzą respekt, wywołują emocje oraz skojarzenia charakterystyczne dla reliktów zwierzęcych lub ludzkich. Przywodzą na myśl wyroby, które niejednokrotnie wykonywano z nietrwałych jeszcze materiałów, jakich jak tkanina czy drewno. Jak mówiła sama artystka: "Pracuję ciągle nad tą samą dawną historią, dawną jak sama egzystencja, opowiadam o niej, o lękach, rozczarowaniach i tęsknotach, które niesie" ([cytat w:] https:// www.tygodnikpowszechny.pl/abakanowicz-zycie-spelnione-147776?language=pl).

Tak opisywała źródła twórczości rzeźbiarki Barbara Rose w katalogu wystawy w Muzeum Sztuki w Łodzi w 1991: "Abakanowicz czerpie inspirację z miejsc i sytuacji stymulujących jej działania. Jak wędrowni średniowieczni rzemieślnicy, podróżujący z miasta do miasta, a niekiedy z kraju do kraju, pracuje ona w wielu miejscach na świecie. Materiały i techniki właściwe danemu miejscu integrują się w koncepcji, która nigdy nie jest wymyślona w oderwaniu jako pojedyncze dzieło - lecz zawsze jako część otoczenia albo cykl wiążący główne nurty jej sztuki, dawne - z przyszłymi. Dlatego jej prace nieustannie ewoluują, nigdy nie stając się seryjnymi obrazami; są częścią otaczającego continuum, które wyraża zaabsorbowanie artystki jej głównym problemem: losem człowieka" (Magdalena Abakanowicz, Muzeum Sztuki w Łodzi, luty-marzec 1991, s. nlb.).

Używanie tkanin jako środka artystycznej ekspresji stało się znakiem rozpoznawczym Abakanowicz. Choć nie jest to łatwy materiał, opanowała go do perfekcji. W latach 60. uznawano go za użytkowy i dekoracyjny. Twórczyni zerwała z jego tradycyjnym przeznaczeniem do dekoracji wnętrz. Zrewolucjonizowała podejście do tego tworzywa sztuki jako jedna z wielu, ale grała pierwsze skrzypce w nowej praktyce. W wielu przypadkach, jak np. w prezentowanej pracy, tkanina posłużyła do portretowania. Jej miękkość, podatność na kształtowanie oraz na wolę autora stanowiły ogromny atut. Materiał ten nie pozwala na precyzyjne oddanie rysów czy ekspresji twarzy, ale wymaga umiejętnego zastosowania metaforycznych odwołań czy systemów skojarzeń.



Studiowała w latach 1950-54 na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uprawiała rzeźbę. Pierwsze prace, które przyniosły jej międzynarodową sławę to monumentalne, przestrzenne gobeliny o reliefowej fakturze Abakany. Rzeźby artystki wykonane są w wielu technikach i różnych materiałach: ceramika, drewno, brąz, plastik - zarówno figuratywne, jak i niefiguratywne. Wykonała i zrealizowała wiele projektów dla miejsc publicznych i muzeów. W latach 1965-90 wykładała w poznańskiej ASP. Jest autorką erudycyjnych esejów poświęconych sztuce, mitologii, religii. W roku 1965 otrzymała nagrodę Grand Prix na Biennale Sao Paulo. Przez krytykę światową zaliczana do ścisłej czołówki artystów XX wieku.

PODATKI i OPŁATY:
- Do kwoty wylicytowanej doliczana jest opłata aukcyjna. Stanowi ona część końcowej ceny obiektu i wynosi 18%.
- Do kwoty wylicytowanej doliczona zostanie opłata z tytułu "droit de suite". Dla ceny wylicytowanej o równowartości do 50 000 EUR stawka opłaty wynosi 5%. Opłata ustalana jest przy zastosowaniu średniego kursu euro ogłoszonego przez NBP w dniu poprzedzającym dzień aukcji.